Adam Jan Karpiński

Adam Jan Karpiński (urodzony 26 maja 1949 w Strzelinie) to polski filozof oraz socjolog, który uzyskał stopień doktora habilitowanego w dziedzinie nauk humanistycznych, specjalizując się w filozofii. Obecnie jest nauczycielem akademickim na Uniwersytecie Gdańskim.

Wykształcenie i kariera zawodowa

Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego w Sochaczewie w 1966 roku, Adam Jan Karpiński rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Radiotechnicznej w Jeleniej Górze. Od 1969 roku pełnił służbę jako żołnierz zawodowy w Marynarce Wojennej. W 1979 roku zakończył studia na Wydziale Pedagogicznym Wojskowej Akademii Politycznej. W latach 1979-1992 pracował w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej, która później przekształciła się w Akademię Marynarki Wojennej. W 1985 roku obronił pracę doktorską zatytułowaną „Znaczenie teorii religii Fryderyka Engelsa dla współczesnych kontrowersji ideologicznych”. Kolejnym krokiem w jego karierze było uzyskanie w 1990 roku stopnia doktora habilitowanego na podstawie rozprawy „Próba rekonstrukcji przesłanek teoretycznych koncepcji kultury i religii Karola Marksa”.

W 1993 roku podjął pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku, a od 1998 roku jest związany z Uniwersytetem Gdańskim. W latach 1998-2005 współpracował także z Bałtycką Wyższą Szkołą Humanistyczną w Koszalinie, a od 2002 roku jest zatrudniony w Gdańskiej Wyższej Szkole Administracji.

Poglądy

W swoich badaniach naukowych Adam Jan Karpiński bada hipotezę o wyczerpaniu się dominującego obecnie paradygmatu podmiotowo-przedmiotowego w nauce, co prowadzi do kryzysu kultury współczesnej. Uważa, że współczesny człowiek powinien zmienić sposób myślenia o świecie z podmiotowo-przedmiotowego na podmiotowo-podmiotowy. Wskazuje, że aby zrealizować ten postulat, konieczne jest stworzenie nowej filozofii, która będzie radykalnie różna od tradycji zachodnioeuropejskiej. Swoją koncepcję tej nowej filozofii określa mianem sofiologii. Jako badacz interesuje się klasyczną filozofią niemiecką, filozofią społeczną oraz filozofią polską i rosyjską. W kontekście filozofii rosyjskiej stara się odnaleźć współczesną ideę słowiańską, którą uważa za kluczową dla urzeczywistnienia zasady antropicznej.

Za swoich najważniejszych nauczycieli uznaje: Józefa Borgosza, Mirosława Nowaczyka, Andrzeja Nowickiego, Stanisława Kozyra-Kowalskiego, Władysława Pałubickiego oraz Witolda Tylocha.

Działalność społeczna

Jest prezesem Stowarzyszenia Praw Człowieka, które zostało założone w 2009 roku i ma swoją siedzibę w Gdańsku.

Wybrane publikacje

Próba rekonstrukcji przesłanek teoretycznych Marksowskiej koncepcji kultury i religii, Gdynia 1990
Zarys historii filozofii, Słupsk 1997
Filozofia. Zarys historii, Gdynia 2000
Słownik pojęć filozoficzno-socjologicznych, wyrazów obcych i wyrażeń powszechnie stosowanych, Gdańsk 2000
Kryzys kultury współczesnej, Gdańsk 2003
Wstęp do socjologii krytycznej, Gdańsk 2006
Prywatna własność środków produkcji. Od ojcobójstwa do syna marnotrawnego, Gdańsk 2010
Wstęp do nauk o mądrości. Część pierwsza, Gdańsk 2015