Adam Ignacy Komorowski
Adam Ignacy Komorowski herbu Korczak (urodzony 24 maja 1699 roku w Czyżowicach, w ziemi chełmińskiej, zmarł 2 marca 1759 roku w Skierniewicach) był arcybiskupem gnieźnieńskim, prymasem Polski, a także prepozytem krakowskiej kapituły katedralnej w latach 1737–1749. W latach 1724–1737 pełnił funkcję kanclerza kapituły katedralnej krakowskiej, a w latach 1729–1736 był archidiakonem kapituły kolegiackiej sądeckiej. Był również prepozytem kapituły kolegiackiej św. Michała na Zamku Wawelskim od 1743 do 1749 roku, a także kanonikiem kapituły kolegiackiej tarnowskiej prebendy pw. Rozesłania Apostołów aż do 1749 roku. Dodatkowo, w latach 1733–1749 sprawował funkcję prepozyta kapituły kolegiackiej pilickiej, a do 1726 roku był kanonikiem kapituły kolegiackiej pilickiej prebendy pw. Jana Chrzciciela, będąc także homiletykiem.
Życiorys
Adam Ignacy Komorowski studiował teologię i filozofię w kolegiach jezuickich w Krakowie i Wrocławiu. Doktorat obojga praw uzyskał w Rzymie 19 października 1723 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 3 września 1724 roku. Był zwolennikiem Augusta III. W 1739 roku opublikował w Warszawie dzieło zatytułowane Obrona stanu duchownego przeciw zarzutom stanu świeckiego. W 1748 roku został mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim, co spotkało się z protestami ze strony szlachty. W 1749 roku otrzymał Order Orła Białego. Osiedlił się w Skierniewicach, gdzie zorganizował dwór prymasowski. Na sejmie w 1752 roku opowiadał się za zwiększeniem liczby wojska oraz proponował podniesienie dochodów skarbu państwowego poprzez sprzedaż urzędów, wprowadzenie cła generalnego w wysokości 3% od szlachty i 6% od mieszczaństwa, a także zwiększenie opodatkowania Żydów oraz reformę mennicy. Był zwolennikiem rodziny Czartoryskich. W czasie wojny siedmioletniej, gdy w 1756 roku August III został uwięziony przez Prusaków, doprowadził do jego uwolnienia. W 1758 roku wspierał Karola Krystiana, syna Augusta III, w jego dążeniach do zdobycia księstwa kurlandzkiego.
Pochowany został w kolegiacie łowickiej.