Adam Hieronim Sieniawski
Adam Hieronim Sieniawski (urodzony w 1623 lub 1624, zmarły 25 stycznia 1650) – hrabia na Szkłowie i Myszy, pisarz polny koronny w latach 1649-1650, starosta generalny ruski w latach 1648-1650.
Był synem Prokopa Sieniawskiego oraz Anny Eufrozyny Chodkiewicz.
Życiorys
Urodził się w 1623 lub 1624 roku; po śmierci ojca, od 1627 roku, znajdował się pod opieką matki i babki Katarzyny Sieniawskiej, przebywając w Brzeżanach. W latach 1636–1640 studiował w kolegium Nowodworskim w Krakowie, a 15 lutego 1637 roku król Władysław IV przyznał mu pełnoletniość. Wyróżniał się zdolnościami poetyckimi i oratorskimi. Odziedziczył znaczne majątki, które obejmowały dobra podolskie i ruskie (klucze oleszycki, brzeżański, tarnorudzki, satanowski, zińkowski, międzybrzeski), wołyńskie (Granów) oraz litewskie (Mysz i Szkłów). 8 września 1641 roku przybył do Warszawy na sejm walny. 15 lutego 1643 roku ożenił się z Elżbietą (Wiktorią Elżbietą) Potocką (zm. 1673), córką Stanisława Potockiego („Rewery”). W 1645 roku w Międzybrzeżu urodził się jego syn, Mikołaj Hieronim Sieniawski.
W 1646 roku wyruszył z pocztem zbrojnym, współpracując z hetmanem polnym koronnym Mikołajem Potockim, przeciwko Tatarom. Blisko związany z obozem królewskim, wspierał plany wojenne przeciwko Turcji. 5 lutego 1648 roku został starostą lwowskim. W tym samym roku wyznaczono go komisarzem do rady wojennej. Wiosną 1648 roku wyruszył pod dowództwem hetmanów Mikołaja Potockiego (wielkiego koronnego) i Marcina Kalinowskiego (polnego koronnego) przeciwko powstańcom Bohdana Chmielnickiego (hetmana kozackiego). Jego dragoni i nadworni Kozacy, dołączając do Kozaków rejestrowych, wsparli Chmielnickiego, co doprowadziło do klęski nad Żółtymi Wodami 17 maja 1648 roku. Podczas odwrotu z Korsunia do Bohusławia został wzięty do niewoli, jednak udało mu się odzyskać wolność w zamian za obietnicę okupu. Po powrocie do Lwowa kontynuował przygotowania do wojny z Kozakami; 23 września 1648 roku brał udział w bitwie pod Piławcami. Następnie uczestniczył w sejmie elekcyjnym, gdzie podpisał pacta conventa Jana II Kazimierza Wazy w 1648 roku. W lipcu 1649 roku brał udział w obronie Zbaraża. Na sejmie 1649/1650 roku został wyznaczony jako poseł z koła poselskiego na komisarza komisji wojskowej lubelskiej, której zadaniem było zajęcie się wypłatą zaległych pieniędzy dla wojska.
Zmarł 25 lub 26 stycznia 1650 roku. Ceremonia pogrzebowa miała miejsce w kościele Bożego Ciała OO. Dominikanów we Lwowie, a jego ciało zostało pochowane w kościele zamkowym w Brzeżanach.