Adam (Hieronim Karol) Lubomirski (ur. 1812, zm. 1873) – polski książę, oficer wojsk polskich, a także oficer artylerii polowej oraz ziemianin.
Życiorys
Był synem Franciszka Grzegorza Lubomirskiego oraz Anny Lubomirskiej z domu Dobrzańskiej (1773-1819), która była drugą żoną Franciszka i przedstawicielką linii rzeszowsko-rozwadowskiej. W 1840 roku poślubił Karolinę Ewelinę Ponińską (1822–1890).
Jako ochotnik brał udział w powstaniu listopadowym. Po jego stłumieniu, władze carskie pozbawiły jego rodzinę części majątku znajdującego się w zaborze rosyjskim. Otrzymał krzyż Virtuti Militari.
Po bezpotomnej śmierci swojego brata, Jerzego Romana, został spadkobiercą rodowego majątku Lubomirskich w Charzewicach, na mocy testamentu brata. Przeniósł się do Charzewic z dóbr miżynieckich, którymi dotychczas zarządzał, włączając je do swojego majątku. Dodatkowo powiększył posiadłość o klucz dóbr krakowieckich (powiat przemyski).
Rozbudował i przebudował pałac w Charzewicach w stylu klasycystycznym, dodając murowane, piętrowe oskrzydlenia, co uczyniło go bardziej okazałą rodową siedzibą Lubomirskich z linii rzeszowsko – rozwadowskiej.
Zmarł i został pochowany w krypcie klasztoru franciszkanów w Rozwadowie.
Przypisy
Bibliografia
ks. Wilhelm Gaj-Piotrowski. Lubomirscy rodowej linii rzeszowsko- rozwadowskiej. Wyd. Muzeum Regionalne w Stalowej Woli, 2002. ISBN 83-911733-2-1, 83-911733-8-0