Adam Heinz

Adam Heinz (urodzony 20 listopada 1914 w Krakowie, zmarł 1 czerwca 1984 tamże) był polskim językoznawcą, który specjalizował się w językoznawstwie ogólnym oraz filologii klasycznej. Był profesorem na Uniwersytecie Jagiellońskim i jest uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich strukturalistów.

W 1934 roku ukończył Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego, a następnie w latach 1934–1939 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. W lutym 1945 roku rozpoczął pracę jako asystent wolontariusz w Seminarium Indoeuropejskim na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1946 roku uzyskał dyplom magistra filozofii w zakresie filologii klasycznej. W 1950 roku obronił pracę doktorską pod kierunkiem Jana Safarewicza pt. Indoeuropejskie pierwiastkowe nomina w łacinie, a w 1958 roku otrzymał nominację na docenta. W 1969 roku zdobył tytuł profesora nadzwyczajnego.

W latach 1970–1972 pełnił funkcję profesora kontraktowego w zakresie językoznawstwa ogólnego i słowiańskiego na uniwersytecie w Nancy. Od października 1973 roku do swojej śmierci w 1984 roku był kierownikiem Katedry Językoznawstwa Ogólnego UJ. Wcześniej, w latach 1959–1970, był profesorem w Katedrze Językoznawstwa w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, a także tytuł Zasłużonego Nauczyciela Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Wybrane prace

Twórczość własna

Słownik terminologii językoznawczej (wspólnie ze Zbigniewem Gołąbem i Kazimierzem Polańskim) (1970)
Dzieje językoznawstwa w zarysie (1978)
Język i językoznawstwo: wybór prac (1988, pośmiertnie)