Adam Hannytkiewicz

Adam Hannytkiewicz (urodzony 24 września 1887 w Krakowie, zmarły 9 lipca 1946 we Wrocławiu) był polskim malarzem.

Życiorys

Był synem Edwarda i Wiktorii z Bukowskich. W 1906 roku ukończył szkołę realną i rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie uczył się w pracowniach takich artystów jak Józef Pankiewicz, Leon Wyczółkowski oraz Stanisław Dębicki. W 1910 roku zdobył dyplom i został nauczycielem rysunku w szkole realnej w Krakowie, a później przeniósł się do Wieliczki. W 1912 roku ożenił się z Halina Huberówną. Od tego samego roku zaczął wystawiać swoje prace z Towarzystwem Przyjaciół Sztuk Pięknych, a cztery lata później zorganizował swoją pierwszą wystawę indywidualną. W 1915 roku udał się na krótki pobyt do Wiednia, aby poznać techniki malarskie innych twórców. W 1919 roku osiedlił się w Inowrocławiu, a dwa lata później przeniósł się do Poznania, gdzie podjął pracę nauczyciela rysunku w Państwowym Gimnazjum im. Ignacego Jana Paderewskiego, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę w 1925 roku.

Od 1920 roku uczestniczył w wystawach poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych oraz Stowarzyszenia Artystów Wielkopolskich. Pierwszą wspólną wystawę swoich prac zorganizował w 1923 roku, a kolejną w 1929 roku. W 1924 roku po raz pierwszy odwiedził Paryż, gdzie spotkał się z Józefem Pankiewiczem. Po powrocie do kraju był jednym z założycieli oraz członków grupy artystów wielkopolskich Plastyka, z którą wystawiał swoje dzieła w Polsce. Dzięki Towarzystwu Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych brał udział w wystawach odbywających się w takich miastach jak Helsinki, Sztokholm, Bruksela, Haga, Paryż, Kopenhaga, Wenecja i Budapeszt.

W 1926 roku założył Poznański Instytut Sztuk Pięknych (Szkoła Sztuk Pięknych) i przewodniczył mu przez pięć lat (instytucja ta działała do 1934 roku). Podczas Powszechnej Wystawy Krajowej w 1929 roku zaprezentował jedenaście swoich prac, za co otrzymał brązowy medal. Od stycznia 1932 roku przez dwa lata mieszkał w Paryżu, gdzie ponownie nawiązał kontakt z Józefem Pankiewiczem. W tym czasie intensywnie tworzył, a jego dzieła były wystawiane w Salon Jesiennym (1932), Salon des Tuileries (1933) oraz w l’Institut d’Esthetique Contemporaine (1933). Prace powstałe w tym okresie były wystawiane w latach 1934 i 1935. W listopadzie 1939 roku został przymusowo wysiedlony z Poznania, co skutkowało utratą znacznej części jego dorobku artystycznego. Udał się do Krakowa, gdzie przebywał do 1945 roku. Po zakończeniu II wojny światowej został skierowany do Sędziszowa Małopolskiego, gdzie współorganizował Szkołę Rzemiosła i Przemysłu Artystycznego. W 1946 roku przeniósł się do Wrocławia, aby organizować Wyższą Szkołę Sztuk Pięknych, gdzie zmarł nagle.

Twórczość

Adam Hannytkiewicz koncentrował się na tworzeniu pejzaży oraz architektury, zajmował się także malowaniem portretów, martwej natury, jak również tematyką historyczną i sakralną. W jego wcześniejszych dziełach widoczny jest znaczący wpływ mistrza Józefa Pankiewicza, natomiast w późniejszych pracach kluczowe znaczenie ma umiejętne operowanie światłem i kolorami.