Adam Gorajski, noszący herb Korczak (zm. 1602), był posłem na sejm Rzeczypospolitej oraz deputatem do Trybunału Głównego Koronnego, pełnił również funkcję marszałka sejmiku województwa lubelskiego.
W latach 1579–1580 studiował w Bazylei, a w 1583 roku w Wittenberdze. Był osobą wykształconą i zamożną, zajmującą wysoką pozycję w gronie oświeconych ludzi Polski epoki renesansu. Należał do czołowych działaczy kalwińskich w kraju.
Jego rodzicami byli Jan Gorajski oraz Anna Osmólska. Miał dwóch braci: Piotra i Jana. Adam Gorajski dorastał na dworze hetmana Jana Tarnowskiego, a następnie rozpoczął służbę wojskową na Podolu, gdzie awansował na rotmistrza. W 1578 roku, w spadku po wuju, otrzymał Włość Radzięcką (teraz województwo lubelskie, powiat biłgorajski). W 1581 roku był również dziedzicem Klecia. W latach 1579–1584 spędził czas za granicą, odwiedzając m.in. Bazyleję i Wittenbergę.
W 1576 roku Gorajski uczestniczył w elekcji Stefana Batorego na króla Polski. Wdzięczny za jego udział, 10 września 1578 roku Batory, będąc we Lwowie, nadał akt lokacyjny dla miasta Biłgoraj, które Gorajski budował. W trakcie elekcji Zygmunta III Wazy, Adam Gorajski podpisał kaptur województwa oraz był deputatem do sądów na zamku lubelskim. Po wyborze Zygmunta na króla, przyłączył się do grupy „zamojszczyków” (zwolenników Jana Zamoyskiego, z którym był bliskim przyjacielem). Był posłem na sejm pacyfikacyjny w 1589 roku z województwa lubelskiego, gdzie podpisał traktat bytomsko-będziński.
Wziął udział w zjeździe opozycji w Lublinie (9 kwietnia 1592 roku) i został wybrany do delegacji, która przedstawiła królowi postulaty zjazdu.
W 1595 roku razem z Janem Zamoyskim udał się w obronie granic przed najazdem tatarskim z kierunku Rusi Czerwonej i Węgier. Po powrocie wielokrotnie pełnił funkcję marszałka na sejmikach województwa oraz posłował do króla (w latach 1598 i 1600).
Na własny koszt założył i utrzymywał kilka zborów: w Biłgoraju (ufundowanym w 1578 roku), Radzięcinie oraz Rzeczycy. Po śmierci teścia Stanisława Słupeckiego w 1576 roku, objął jego stanowisko przywódcy kalwinistów lubelskich. Był osobą głęboko religijną, znane było jego powiedzenie „Dla Chrystusa i Ojczyzny”.
Adam Gorajski był zasłużonym patronem i opiekunem polskich pisarzy tamtego okresu. Erazm Gliczner w 1598 roku dedykował mu swoje dzieło pt. Appellatia, natomiast Antoni Lemke napisał o nim utwór Thesis de Phtisi. Sebastian Klonowic z kolei poświęcił mu dwa teksty: Victoria deorum o wychowaniu bohatera wzorowanego na Gorajskim oraz Goraidos liber unicus – poemat o rodzie Gorajskich.
Adam zmarł prawdopodobnie na początku 1602 roku, a wszystkie jego dobra odziedziczył syn Zbigniew.
== Przypisy ==
== Linki zewnętrzne ==
Informacje o Adamie Gorajskim w serwisie bilgoraj.lbl.pl