Adam Ferdynand Adamowicz

Adam Ferdynand Adamowicz (urodzony 6 grudnia 1802 roku w Wilnie, zmarł 30 kwietnia 1881 roku tamże) był polskim lekarzem oraz lekarzem weterynarii, a także historykiem nauki. Uznawany jest za jednego z pionierów polskiej weterynarii oraz za twórcę polskiego słownictwa w tej dziedzinie.

Życiorys

Był synem Józefa i Zofii z Jocherów. Nauki gimnazjalne pobierał w Wilnie, gdzie w latach 1818–1822 studiował przyrodę oraz medycynę, zdobywając w 1824 roku tytuł doktora medycyny. Od 1822 roku pracował jako pomocnik Ludwika Henryka Bojanusa, a od 1828 roku, po odbyciu dodatkowych studiów, został adiunktem.

W latach 1823–1828 prowadził wykłady w pierwszej w Polsce szkole weterynaryjnej, która funkcjonowała przy Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, a następnie w latach 1832–1842 na Oddziale Weterynarii Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie. W 1834 roku otrzymał tytuł profesora. Uczył epizoosocjologii i anatomii porównawczej dla medyków oraz patologii i terapii dla lekarzy weterynaryjnych, a od 1838 roku również historii medycyny. Po zamknięciu Akademii w 1842 roku Adamowicz pozostał w Wilnie, gdzie pracował jako naczelny lekarz w szpitalu żydowskim.

W 1841 roku objął stanowisko prezesa Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego.

Był autorem pierwszych polskich prac weterynaryjnych na poziomie uniwersyteckim, takich jak Nauka utrzymania i ulepszania zwierząt domowych (1836), O poznawaniu i leczeniu chorób zwierząt domowych (1838) oraz Zoonomia weterynaryjna (1841).

Opracował także Rys postępu anatomii w Polsce i na Litwie, który stanowił przetłumaczone dzieło Georges’a Cuviera Historia nauk przyrodniczych (1855).

Był jednym z autorów haseł do 28-tomowej Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda, wydawanej w latach 1859–1868. Jego nazwisko znajduje się w pierwszym tomie z 1859 roku na liście twórców tej encyklopedii. W 1872 roku otrzymał doktorat honorowy Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Był członkiem Wileńskiej Komisji Archeologicznej, a 20 sierpnia 1861 roku został przyjęty do Francuskiego Towarzystwa Botanicznego. Pochowany został początkowo na cmentarzu ewangelickim w Wilnie, jednak po jego likwidacji, w 1962 roku przeniesiono jego nagrobek na wileńską Rossę.

Zostawił po sobie około 90 publikacji.

Przypisy

Bibliografia

Tadeusz Bilikiewicz, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 26. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0

Joachim J. Śliwa, Starożytny Egipt oczami Polaków. Słownik biograficzny egiptologów, archeologów i badaczy pokrewnych dziedzin, podróżników i kolekcjonerów oraz literatów i malarzy zafascynowanych przeszłością i teraźniejszością Egiptu, Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2019, s. 3-4, ISBN 978-83-7676-301-9.