Adam Fedorko (urodzony 9 listopada 1898 w Jaśle, zmarły 27 grudnia 1971 w Gdańsku) – major artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
W 1917 roku ukończył gimnazjum w Jaśle, a w 1919 zdał maturę. 12 lutego 1917 roku został powołany do armii austriackiej, gdzie wcielono go do 32 pułku strzelców, a w maju tego samego roku przeniesiono do 46 pułku artylerii polowej. W 1917 roku w Wiedniu ukończył szkołę oficerów rezerwy artylerii. Od grudnia 1917 roku służył w 46 pułku artylerii polowej, z którym brał udział w walkach na froncie rosyjskim i włoskim jako działonowy, awansując do stopnia kaprala. Latem 1918 roku zapadł na malarię i do końca wojny przebywał w szpitalach w Trieście oraz Budziejowicach.
Jeszcze podczas rekonwalescencji wstąpił 5 grudnia 1918 do Wojska Polskiego. Początkowo w Jaśle był instruktorem w kompanii uzupełniającej, a od 6 stycznia 1919 roku służył w 3 pułku artylerii polowej jako działonowy w 3 baterii. W maju 1919 roku został mianowany podchorążym i objął dowództwo plutonu. 9 sierpnia 1919 roku przeniesiono go do 4 pułku artylerii polowej, gdzie pełnił funkcje dowódcy plutonu oraz oficera zwiadowczego. 30 marca 1920 roku uzyskał stopień podporucznika artylerii. Od 1 stycznia do 2 marca 1921 roku był uczestnikiem kursu w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, po czym powrócił do swojego poprzedniego stanowiska. W czasie pokoju kontynuował służbę w 4 pap jako pierwszy oficer baterii i tymczasowy dowódca baterii. 3 maja 1922 roku jego stopień porucznika został zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 507. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Kontynuował dowodzenie baterią oraz był komendantem szkoły podoficerskiej i dowódcą drużyny łączności. 28 sierpnia 1925 roku został przeniesiony do 9 dywizjonu artylerii konnej, gdzie pełnił funkcje oficera baterii, oficera ewidencji personalnej oraz oficera zwiadowczego, awansując do stopnia kapitana artylerii z datą 1 lipca 1925 roku, dowodząc 1 i 2 baterią. 17 listopada 1930 roku przeniesiono go do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisko instruktora w I baterii. W 1933 roku został przeniesiony do 8 baterii, a 16 kwietnia 1934 roku mianowano go dowódcą 6 baterii. 11 września 1934 roku przeniesiono go do 3 pułku artylerii lekkiej Legionów. Ukończył kurs dla dowódców dyonów, a 1 stycznia 1935 roku awansował do stopnia majora, zajmując 32. lokatę w korpusie oficerów artylerii i obejmując dowództwo dyonu. Od kwietnia 1936 roku był zastępcą dowódcy 13 dywizjonu artylerii konnej, a od 14 stycznia 1939 roku w 30 pułku artylerii lekkiej dowodził III dyonem, pozostając na tym stanowisku również po mobilizacji pułku i w trakcie kampanii wrześniowej. Brał udział w obronie Modlina, a 22 września 1939 roku odniósł rany w Kazuniu. Po kapitulacji twierdzy znalazł się w niemieckiej niewoli, przebywając w latach 1940–1942 w Oflagu XII A Hadamar, od 1942 do 1945 w Oflagu II D Gross-Born, a w 1945 roku w Stalagu X B Sandbostel.
Po uwolnieniu, od września 1945 roku służył w 2 Korpusie Polskim, przydzielony á la suite do 1 pułku artylerii lekkiej, a po przeniesieniu Korpusu do Wielkiej Brytanii, został przydzielony do 2 pułku artylerii lekkiej, gdzie jednak nie objął żadnego stanowiska.
W listopadzie 1947 roku wrócił do Polski i osiedlił się we wsi Zaryń. W lutym 1948 roku został administratorem majątku Dębnica Kaszubska. W kolejnym roku, z powodów rodzinnych, uzyskał przeniesienie do Słupska, gdzie od 15 września 1949 roku w Okręgowym Zarządzie Państwowych Gospodarstw Rolnych kierował sekcją stanu posiadania w Dziale Analiz i Planowania. Od lutego 1950 roku pracował w Rejonie Przemysłu Leśnego w Słupsku, kolejno jako: kierownik sekcji zaopatrzenia w latach 1950–1951, kierownik sekcji kontroli technicznej w latach 1951–1953 oraz szef produkcji w latach 1953–1959. Po przejściu na emeryturę osiedlił się w Gdańsku, gdzie zmarł 27 grudnia 1971 roku.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
Przypisy
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 417. ISBN 978-83-934259-5-2.