Adam Dobosz (urodzony 3 sierpnia 1885 roku w Żyrakowie, zmarły 20 listopada 1952 roku w Warszawie) to polski tenor i śpiewak operowy.
Życiorys
Był synem Władysława Dobosza, dzierżawcy majątku ziemskiego, oraz Anny z d. Braun. Początkowo studiował prawo w Krakowie, a następnie podjął naukę śpiewu u Mieczysława Horbowskiego w Konserwatorium Krakowskim. W trakcie studiów występował z zespołem operowym uczelni, a na scenie zadebiutował w 1908 roku, biorąc udział w kwartetach wokalnych w Stabat Mater Gioacchina Rossiniego w Filharmonii Warszawskiej. Jako profesjonalny śpiewak operowy zadebiutował w 1909 roku w Operze Lwowskiej, gdzie zagrał rolę Jontka w Halce Stanisława Moniuszki. Z Operą Lwowską był związany do 1914 roku, regularnie występując także latem w Krakowie.
W latach 1914-1939 był związany z zespołem Teatru Wielkiego w Warszawie, gdzie pełnił rolę reżysera oraz członka dyrekcji. Jako czołowy tenor liryczny tej sceny odgrywał wiele znaczących ról, w tym Jontka w Halce, Stefana w Strasznym dworze, Kazimierza w Hrabinie, Fausta w Fauście, Cavaradossiego w Tosce, Księcia Mantui w Rigoletcie, Rudolfa w Cyganerii, Kawalera des Grieux w Manon, Hrabiego Almavivy w Cyruliku sewilskim, Leńskiego w Eugeniuszu Onieginie, Pinkertona w Madame Butterfly, Don Joségo w Carmen, Belmonta w Uprowadzeniu z seraju, Eleazara w Żydówce, Cania w Pajacach oraz Janka w Sprzedanej narzeczonej. Brał również udział w polskich prapremierach opery Eros i Psyche Ludomira Różyckiego (w roli tytułowej) oraz Króla Rogera (jako Pasterz) i III Symfonii Karola Szymanowskiego. Oprócz tego występował w repertuarze operetkowym, oratoryjnym oraz pieśniarskim. Wziął udział w filmach Książątko (1937) oraz Szczęśliwa trzynastka (1938).
W latach 1941-1944 występował w Teatrze Miasta Warszawy (Theater der Stadt Warschau), który był sponsorowany przez Niemców, co skutkowało zakazem występów na warszawskich scenach przez kilka lat po wojnie. Po 1945 roku związał się z Operą Śląską w Bytomiu, gdzie grał w drugoplanowych rolach charakterystycznych. Zajął się także reżyserią operową, wystawiając takie dzieła jak Halka, Straszny dwór, Tosca, Traviata, Cyganeria oraz Madame Butterfly. Wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. W 1950 roku powrócił do Warszawy, gdzie objął stanowisko dziekana wydziału wokalnego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Był także członkiem Związku Artystów Scen Polskich.
Od 1913 roku był w związku małżeńskim z Walerią Markowską, również śpiewaczką.