Adam Ciągliński

Adam Wincenty Ciągliński (urodzony 26 grudnia 1860 w Warszawie, zmarły 8 października 1933 tamże) był polskim lekarzem neurologiem oraz fizjoterapeutą, autorem prac w zakresie statystyki medycznej.

Życiorys

Ciągliński był synem Franciszka oraz Emilii Żulińskiej, siostry Romana Żulińskiego. Miał brata, malarza Jana Ciąglińskiego (1858–1913) oraz jeszcze jednego brata, Napoleona, i troje przyrodniego rodzeństwa: Wandę, Anielę i Józefa.

Studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał stopień lekarza cum eximia laude 4 czerwca 1885 roku. Dalszą edukację kontynuował za granicą, ucząc się u Charcota w Paryżu oraz Erba w Heidelbergu. Po powrocie do Warszawy objął stanowisko ordynatora nadetatowego w klinice terapeutycznej, a w sezonie letnim pracował w zakładzie przyrodoleczniczym Jana Bielińskiego w Nowym Mieście nad Pilicą. 9 grudnia 1889 roku uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie dysertacji dotyczącej grzybic. Od 1892 roku był młodszym ordynatorem w Szpitalu Dzieciątka Jezus oraz lekarzem ambulatorium przy tym szpitalu. Od 1891 roku pracował w zakładzie leczniczym hydropatyczno-pneumatycznym, a od 1893 roku był jego właścicielem. Ciągliński pełnił również funkcję lekarza Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, a w 1898 roku został zastępcą lekarza naczelnego kolei, jednak utracił to stanowisko w 1913 roku w wyniku upaństwowienia kolei. W 1903 roku otworzył własny zakład wodoleczniczy przy ul. Kopernika 11. W latach 1919–1930 był naczelnikiem wydziału statystycznego w Ministerstwie Zdrowia Publicznego.

30 stycznia 1892 roku poślubił Helenę Deike (1871–1956), córkę Emilii Marii Hinc oraz Karola Deike (1845–1906), dyrektora Banku Handlowego w Warszawie i członka komisji rewizyjnej Towarzystwa Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Mieli dwoje dzieci: Marię Halinę (1892–1973), zamężną z lekarzem Antonim Stefanowskim, oraz Romana, który zmarł w 1916 roku.

Zmarł 8 października 1933 roku i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (pod murem V-64/65).

Wybrane prace

K učeniû o plêsnevych mikozah: èksperimental′no-patologičeskoe izslědovanie (К учению о плесневых микозах: Эксперим.-патол. исслед). Warszawa, 1889
Przypadek ogólnej rozedmy podskórnej przy złamaniu żebra. Gazeta Lekarska 2 (11), 594, 1891
Adam Ciągliński, Otton Hewelke. W kwestyi tzw. czarnego języka. Kronika Lekarska, 1892
Ciągliński, Hewelke. Ueber die sogenannte schwarze Zunge. Zeitschrift für klinische Medizin 22, 1893.
Julian Kramsztyk, Adam Ciągliński. Bluterguss im Gehirn eines Kindes, Gehirngeschwulst (Apoplexia cerebri, Gliosarcoma telangiectaticum). „Archiv für pathologische Anatomie und Physiologie und für klinische Medicin”. 153 (3), s. 401–421, 1898. DOI: 10.1007/BF01947653.
O współzależności zjawisk i oznaczeniu jej współczynnika. Warszawa, 1917
Zasady statystyki szpitalnej. Miesięcznik Statystyczny, 1920
Statystyka lekarska. Medycyna Doświadczalna i Społeczna, 1925
Co oznacza spadek cyfr zgonów na gruźlicę w okresie powojennym. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 2 (3), 112–116, 1925
Pierwiastek czasu w określeniu prawdopodobieństwa zgonu i natężenia śmiertelności. Kwartalnik Statystyczny 2, s. 225, 1925
Sprawozdanie o stanie zdrowotnym Rzeczypospolitej Polskiej oraz o działalności władz i instytucji zdrowia publicznego w roku 1925. Warszawa, 1927