Adam Bieńkowski
Adam Bieńkowski, znany również jako Adam Łada-Bieńkowski, urodził się 2 października 1892 roku we Lwowie, a zmarł 15 października 1942 na Wydmach Łuże. Był rotmistrzem Wojska Polskiego, aktywnym działaczem społecznym oraz kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Adam Bieńkowski przyszedł na świat 2 października 1892 roku we Lwowie jako syn Adama. W końcowej fazie I wojny światowej brał udział w obronie Lwowa podczas konfliktu polsko-ukraińskiego. Jako porucznik przejął zbrojnie Szkołę Kadecką od Ukraińców, zajmując stanowisko komendanta Pododcinka „Szkoła Kadecka” w ramach Odcinka I. 17 listopada 1918 roku, po intensywnym ataku Ukraińców, polskie siły skutecznie odpierały natarcie i przeszły do kontrataku na znacznie liczniejsze wojska wroga, mobilizując około 700 Ukraińców. Operacja, dowodzona przez porucznika Bieńkowskiego, została uznana za jedno z największych zwycięstw Polaków w obronie Lwowa. Dzięki tym wydarzeniom Ukraińcy zgodzili się na zawieszenie broni, co pozwoliło Polakom na oczekiwanie wsparcia od sił kapitana Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza. W nocy 21 listopada 1918 roku Bieńkowski został awansowany na stopień rotmistrza. Wziął również udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie pełnił funkcję dowódcy I dywizjonu 214 pułku ułanów Armii Ochotniczej, a jesienią 1920 roku objął dowództwo nad tym pułkiem.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, Bieńkowski został przyjęty do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany w stopniu rotmistrza rezerwy kawalerii z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku. W latach 1923-1924 był oficerem rezerwowym 24 pułku ułanów stacjonującym w garnizonie Kraśnik. W okresie II Rzeczypospolitej pełnił funkcję dyrektora Obywatelskiego Komitetu Zimowej Pomocy Bezrobotnym oraz przewodniczącego okręgu warszawskiego ZHP. W 1939 roku był wiceprzewodniczącym Obwodu Warszawa-Południe Obozu Zjednoczenia Narodowego.
Podczas niemieckiej okupacji Bieńkowski był członkiem organizacji Polska Niepodległa. 18 czerwca 1942 roku został aresztowany przez Niemców na ul. Wspólnej 3 w Warszawie i osadzony w więzieniu Gestapo na Szucha. 15 października 1942 roku zginął w egzekucjach na Wydmach Łuże.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3186 (1921)
- Krzyż Niepodległości (16 marca 1937)
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].