Adam Bidziński (urodzony 5 grudnia 1927 w Nadwórnej, zmarł 3 marca 1995 w Warszawie) – generał brygady, pilot Wojska Polskiego.
Życiorys
Po zakończeniu szkoły podstawowej pracował jako pomocnik stolarza. W okresie od września 1944 do czerwca 1945 pełnił funkcję dowódcy drużyny w lokalnym oddziale samoobrony, który walczył z OUN-UPA. Następnie, po przesiedleniu z rodziną do Nowej Rudy, ukończył liceum i wstąpił do Wojska Polskiego.
Od 25 września 1949 do 14 lipca 1951 był podchorążym w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. 15 lipca 1951 uzyskał awans na podporucznika pilota. Po ukończeniu szkoły oficerskiej został przydzielony do 11 pułku lotnictwa myśliwskiego w Poznaniu-Ławicy, gdzie objął stanowisko pilota. W kolejnym roku przeniesiono go do formującego się w Malborku 29 pułku lotnictwa myśliwskiego, gdzie został dowódcą klucza. 31 marca 1953 objął stanowisko pomocnika dowódcy eskadry ds. pilotażu i nawigacji. Od 25 lipca 1953 pełnił obowiązki dowódcy eskadry. 9 października 1953 został przeniesiony do 41 pułku lotnictwa myśliwskiego w Malborku na stanowisko pomocnika dowódcy pułku ds. pilotażu. 9 grudnia 1953 objął dowództwo tego pułku. 22 października 1955 rozpoczął służbę jako pomocnik dowódcy 9 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku ds. pilotażu. Od października 1956 do lipca 1961 był dowódcą 9 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego. W latach 1961–1963 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa w Moskwie. Następnie objął dowództwo 11 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Świdwinie, która 5 maja 1967 została przekształcona w 3 Brandenburską Dywizję Lotnictwa Myśliwskiego. Od listopada 1972 był starszym oficerem oddziału obrony powietrznej i wojsk lotniczych w Sztabie Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Układu Warszawskiego w Moskwie. W styczniu 1977 wrócił do kraju, a w grudniu tego samego roku został pomocnikiem dowódcy Wojsk Lotniczych – szefem Lotnictwa Wojsk Lądowych, Transportowego i Łącznikowego.
9 maja 1979 został odznaczony tytułem „Zasłużonego Pilota Wojskowego PRL”. Na mocy uchwały Rady Państwa z 4 października 1979 awansował na stopień generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa RRL, prof. Henryk Jabłoński, w obecności I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR, Edwarda Gierka, oraz ministra obrony narodowej, generała armii Wojciecha Jaruzelskiego.
W 1980 uczestniczył w kursie szczebla operacyjnego w Wojskowej Akademii Lotniczej im. J. Gagarina w Monino. Od października 1981 do lipca 1987 pełnił funkcję komendanta Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, a następnie został zastępcą szefa Inspekcji Sił Zbrojnych. 15 grudnia 1989 został pożegnany przez ministra obrony narodowej, generała armii Floriana Siwickiego, w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej, a 3 października 1990 przeszedł na emeryturę. Zmarł 3 marca 1995 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym (dawniej Wojskowym) na Powązkach (kwatera G-2B-53).
Awanse
W czasie swojej wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymał awanse na kolejne stopnie wojskowe:
- podporucznik – 1951
- porucznik – 1953
- kapitan – 1953
- major – 1954
- podpułkownik – 1956
- pułkownik – 1960
- generał brygady – 1979
Życie prywatne
Był synem Władysława, robotnika, oraz Elżbiety z domu Bawar. W ostatnich latach życia mieszkał w Warszawie. Od 1955 roku był żonaty z Ireną z domu Szwacz, magistrem ekonomii. Para miała syna.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
- Złoty Krzyż Zasługi (1959)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1952)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Medal „Za długoletnią, ofiarną służbę” (nadany przez ministra obrony narodowej, 1989)
- Order Przyjaźni (Wietnam) (1985)
Przypisy
Bibliografia
Stefan Czmur, Waldemar Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Dom Wydawniczy „Bellona” oraz Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, Warszawa-Poznań 2003, ISBN 83-11-09587-6, ISBN 83-902541-3-1.
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010.