Adam Benrad

Adam Ludwik Benrad

pseud.: „Drukarz”, „Szarada” (ur. 5 listopada 1919 we Lwowie, zm. 1 marca 1987 w Londynie) – cichociemny, kapitan Kedywu Okręgu Łódzkiego Armii Krajowej.

Życiorys

Był synem Augustyna, który pracował jako drukarz, oraz Marii z domu Sobolewskiej. Ukończył szkołę średnią, zdając maturę w 1938 roku w Gimnazjum Handlowym we Lwowie. Od 1936 roku był członkiem Związku Harcerstwa Polskiego oraz Związku Strzeleckiego.

W trakcie kampanii wrześniowej w 1939 roku nie został powołany do wojska. 21 września 1939 roku udało mu się przedostać na Węgry. W kwietniu 1940 roku wstąpił do Armii Polskiej we Francji, gdzie przeszedł szkolenie w szkole podoficerskiej Camp de Coëtquidan. Od kwietnia 1940 roku do kwietnia 1944 roku przebywał w Wielkiej Brytanii, służąc w 1 Brygadzie Strzelców oraz w Szkole Podchorążych, gdzie zdobył umiejętności w zakresie dywersji.

Postanowił wrócić do kraju i 4 sierpnia 1943 roku został zaprzysiężony w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Jako podporucznik cichociemny „Drukarz” został zrzucony do Polski w nocy z 12 na 13 kwietnia 1944 roku (operacja lotnicza „Weller 14”). Przydzielono go do Kedywu Okręgu Łódzkiego Armii Krajowej. Od lipca 1944 do stycznia 1945 roku brał udział w walkach w Okręgu Łódzkim, pełniąc funkcję inspektora w Rejonie Piotrków. Początkowo służył w 25 pułku piechoty AK jako dowódca III plutonu w 1 kompanii I baonu, następnie od 17 sierpnia 1944 roku dowodził Oddziałem Leśnym „Mazur” w Obwodzie Tomaszów Mazowiecki. Po rozformowaniu 25 pułku piechoty 9 listopada 1944 roku, walczył do 17 stycznia 1945 roku w oddziale partyzanckim „Wicher” pod dowództwem Witolda Kucharskiego.

Po zakończeniu wojny osiedlił się na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do maja 1948 roku służył w PKPR, a następnie pracował w London Transport. Zmarł i został pochowany na cmentarzu w Morden (Morden Cemetery przy Garth Road).

W 1946 roku ożenił się z Romualdą Zielińską (1924–1992). Mieli dwoje dzieci: Andrzeja (ur. w 1948 roku) oraz Irenę (ur. w 1952 roku).

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13422
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1983)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
• Medal za Odwagę w Sprawie Wolności (Wielka Brytania)

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 22–23. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 291. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 196–197.