Adam Bandrowski (urodzony 11 stycznia 1881 roku w Krakowie, zmarły 15 kwietnia 1966) był polskim pianistą oraz malarzem.
Życiorys
Ukończył studia na Politechnice, gdzie specjalizował się w budowie mostów oraz konstrukcjach żelaznych, a także w konserwatorium muzycznym. Z powodu kontuzji ręki, której doznał w trakcie I wojny światowej, postanowił porzucić muzykę na rzecz malarstwa. Po zakończeniu I wojny światowej osiedlił się w Warszawie, a w 1938 roku przeprowadził się do Łodzi. Po II wojnie światowej był członkiem grupy „Artystów Niezależnych”. Jego twórczość skupiała się głównie na malarstwie olejnym, akwarelowym oraz rysunku. Na początku swojej kariery malował portrety, a z czasem zaczął tworzyć również pejzaże oraz martwe natury. Brał udział w wystawach krajowych, jak i indywidualnych, takich jak te w Zakopanem (1912) oraz w Zachęcie w Warszawie (1925, 1958). Niestety, jego dorobek artystyczny sprzed II wojny światowej zaginął podczas okupacji.
Był członkiem łódzkiego okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków.
Życie prywatne
Był bratem śpiewaczki operowej – Ewy Bandrowskiej-Turskiej. W Łodzi mieszkał przy ulicy Bednarskiej 26.
Zmarł i został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi.
Odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi,
- Medal 10-lecia Polski Ludowej.
Przypisy