Adalbert Zuckschwerdt (urodzony 1 stycznia 1874, zmarły 1 lipca 1945) był niemieckim oficerem marynarki wojennej, który brał udział w I i II wojnie światowej.
Kariera wojskowa
Zuckschwerdt rozpoczął swoją służbę w Kaiserliche Marine 4 kwietnia 1893 roku. W 1896 roku zakończył kurs oficerski, zdobywając stopień podporucznika, a cztery lata później uzyskał awans na porucznika marynarki. W latach 1904–1906 pełnił służbę w stopniu kapitana (Kapitänleutnant) na krążownikach pancernych SMS „Prinz Heinrich” oraz SMS „Roon”. Następnie przez trzy lata był instruktorem w Schiffsartillerieschule. Od 1909 roku służył na pancerniku SMS „Hessen”, gdzie dwa lata później objął stanowisko pierwszego oficera (w stopniu komandora podporucznika – Korvettenkapitän).
I wojna światowa
W 1913 roku Zuckschwerdt został przeniesiony na Pacyfik, gdzie objął dowodzenie nad krążownikiem lekkim SMS „Cormoran”. Po wybuchu I wojny światowej ten przestarzały okręt został wycofany ze służby i przekształcony w Jiaozhou w hulk. Jego załoga, pod dowództwem Zuckschwerdta, zajęła zdobyty rosyjski statek handlowy SS „Riazań”, który został szybko przekształcony w krążownik pomocniczy i przemianowany na SMS „Cormoran” (znany również jako Cormoran II). W grudniu 1914 roku, ścigany przez japońską flotę, okręt schronił się na wyspie Guam, gdzie został internowany przez Amerykanów wraz z całą załogą. Po przystąpieniu USA do wojny, 7 kwietnia 1917 roku, Zuckschwerdt zlecił samozatopienie jednostki.
Do października 1919 roku przebywał w amerykańskiej niewoli. Po powrocie do Niemiec, awansowany na komandora porucznika (Fregattenkapitän), 24 listopada 1919 roku został zwolniony ze służby.
II wojna światowa
W sierpniu 1940 roku wstąpił do Kriegsmarine. Pełnił funkcję komendanta portów w Nieuwpoort i Calais. Od lutego 1941 do listopada 1942 roku był komandorem (Kapitän zur See) i dowodził Obrona Ujścia Loary (Kommandant der Seeverteidigung „Loire Mündung”), a później Langwedocją (KdS „Languedoc”) oraz francuskim południowym wybrzeżem (Admiral der französischen Südküste). W marcu 1943 roku awansował na kontradmirała. 31 maja 1944 roku przeszedł na emeryturę. W maju 1945 roku został wzięty do niewoli przez aliantów i zmarł niecałe dwa miesiące później.
Przypisy