Adalbert z Magdeburga

Adalbert z Magdeburga (urodzony około 910 roku w Lotaryngii, zmarł 20 czerwca 981 roku w Zcherben) był benedyktyńskim mnichem oraz opatem, a także pierwszym arcybiskupem Magdeburga. Działał jako misjonarz i apostoł Serbołużyczan oraz został kanonizowany jako święty Kościoła katolickiego.

Od około 950 roku pracował w Kolonii, w kancelarii arcybiskupiej. Następnie został zatrudniony na dworze Ottona I Wielkiego (w latach 953–958), a potem wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Trewirze. Wbrew swoim pragnieniom, w 961 roku został wysłany przez Ottona I na Ruś Kijowską jako biskup misyjny. Misja, która miała miejsce na zaproszenie księżnej Olgi, zakończyła się niepowodzeniem. W tym czasie Adalbert pracował nad kontynuacją Kroniki Reginona z Prüm. W 966 roku został powołany na opata w Wissembourgu, towarzysząc cesarzowi w podróży do Włoch. Podczas synodu w Rawennie utworzono nowe arcybiskupstwo w Magdeburgu, którego został pierwszym arcybiskupem w 968 roku. Skupił się na ewangelizacji Łużyczan oraz organizacji nowej prowincji.

Po jego śmierci ciało abpa Adalberta zostało pochowane w katedrze magdeburskiej.

Był duchowym przewodnikiem Wojciecha Sławnikowica (późniejszego świętego), który przyjął jego imię (Adalbert) podczas bierzmowania.

Jego liturgiczne wspomnienie obchodzone jest 20 czerwca.