Adagio g-moll na smyczki i organy
Adagio g-moll, znane z nazwiska Tomasza Albinoniego, to jeden z najbardziej rozpoznawalnych utworów w muzyce poważnej, który jednak należy do kategorii mistyfikacji muzycznych. W rzeczywistości, jedynie partia basu w tym utworze jest autorstwa Albinoniego.
Całą resztę, obejmującą melodię, harmonizację, rytm oraz instrumentację, stworzył Remo Giazotto (1910–1998). Ten włoski muzykolog twierdził, że pod koniec II wojny światowej odkrył w ruinach biblioteki w Dreźnie fragment orkiestrowej partii basu z nieznanego koncertu (lub sonaty) Albinoniego. W związku z tym, że reszta partytury została zniszczona w wyniku bombardowania, Giazotto postanowił ocalić pozostałe elementy, nadając im formę kompletnego utworu i w 1949 roku skomponował znane później Adagio. Utwór został opublikowany pod nazwiskiem Albinoniego (po raz pierwszy przez Ed. Ricordi w 1958 roku), z zaznaczeniem, że Giazotto był jedynie redaktorem.
Informacje te utrzymywały się w obiegu do lat 80. XX wieku. Od roku 1985 Państwowa Biblioteka w Dreźnie (Staatsbibliothek Dresden) w swoich publikacjach regularnie prostuje informacje, jakoby kiedykolwiek posiadała rękopis Albinoniego. Biblioteka podkreśla, że Giazotto nigdy nie udostępnił rękopisu do wglądu i stwierdza, iż Adagio to utwór, który musiał zostać stworzony w czasach współczesnych.
Adagio Albinoniego zyskało międzynarodową popularność m.in. dzięki Herbertowi von Karajanowi, który nagrał ten utwór i często włączał go do repertuaru swoich koncertów.
== Przypisy ==