ADAC

ADAC – Allgemeiner Deutscher Automobil-Club

ADAC (pełna nazwa: Allgemeiner Deutscher Automobil-Club) to niemiecki automobilklub, który zrzesza ponad 17 milionów członków (stan na czerwiec 2010 r.), w tym ponad 1,5 miliona motocyklistów. Jest to największe stowarzyszenie motocyklistów na świecie oraz drugi co do wielkości automobilklub, zaraz po amerykańskim AAA. W Niemczech ADAC posiada 18 oddziałów regionalnych.

Nazwa i logo

Klub został założony 24 maja 1903 roku w Stuttgarcie jako Deutsche Motorradfahrer-Vereinigung. W 1911 roku przyjęto nazwę ADAC. Pierwsze logo przedstawiało czarną sylwetkę pruskiego orła na białym tle, co nawiązywało do wsparcia, jakie klub otrzymywał od cesarza Wilhelma II. W nowszych wersjach logo orzeł jest czarny na żółtym tle, a poniżej znajdują się czarne litery „ADAC”. Obecnie najczęściej używane znaki to czarne litery w górnej części żółtego kwadratu lub na dużych żółtych powierzchniach, a rzadziej – żółte litery na ciemnym tle.

Działalność

ADAC, zgodnie z zapisami swojego statutu, ma na celu „monitorowanie i promowanie transportu drogowego, sportów motorowych oraz turystyki, dbając o interesy zmotoryzowanych użytkowników dróg oraz angażując się w rozwój ruchu drogowego, w szczególności w zakresie ruchu ulicznego, bezpieczeństwa oraz edukacji użytkowników, uwzględniając aspekty ochrony środowiska”. Klub wspiera również ratownictwo lotnicze i działa na rzecz bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego.

W ramach ADAC funkcjonuje sekcja młodzieżowa – ADAC DRIVE, która przyjmuje dzieci i młodzież do 18. roku życia. Głównym celem tej sekcji jest edukacja w zakresie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Rejestracja jest bezpłatna i oferuje m.in. darmowe licencje przygotowujące do egzaminu na prawo jazdy. Klub był członkiem FIA i aktywnie uczestniczy w Europejskim Programie Oceny Ryzyka na Drogach, FIVA, Euro NCAP, a także w stowarzyszeniach pojazdów zasilanych gazem ziemnym oraz w działaniach lobbystycznych. Wydaje czasopisma motoryzacyjne, takie jak ADAC Motorwelt, oraz mapy i atlasy.

ADAC dysponuje rozbudowaną siecią pomocy drogowej, składającą się z żółtych pojazdów z czarnym napisem ADAC. To mobilne warsztaty, które wyposażone są w zestawy narzędzi i urządzeń pomiarowych, w tym komputery diagnostyczne, co umożliwia skuteczną pomoc techniczną kierowcom w sytuacjach kryzysowych. Pojazdy te, znane jako „ADAC-Straßenwacht” (Służba Drogowa ADAC), charakteryzują się wysoką skutecznością, usuwając awarie w 84% wszystkich interwencji, dlatego często nazywane są „żółtymi aniołami” (niem. „Gelber Engel”).

ADAC regularnie testuje nowe samochody i gromadzi dane na temat ich awaryjności, publikując ranking awaryjności aut z poszczególnych roczników. Organizuje również badania bezpieczeństwa tuneli i promów oraz oferuje ubezpieczenia komunikacyjne. Dodatkowo sponsoruje wyścigi Formuły 1.

Klub organizuje różnorodne wydarzenia sportowe, festyny oraz zjazdy aut historycznych. Angażuje się w zwiększanie świadomości ekologicznej wśród użytkowników pojazdów, koncentrując się m.in. na stylu jazdy i doborze odpowiednich opon. Posiada ponad 60 ośrodków szkoleniowych, głównie w zakresie bezpieczeństwa drogowego.

ADAC uchodzi za jedną z najbardziej wpływowych organizacji w Niemczech oraz jednego z większych lobbystów na świecie.

Historia klubu

Początkowy okres rozwoju klubu

24 maja 1903 roku w Stuttgarcie powstało Niemieckie Stowarzyszenie Motocyklistów (niem. Deutsche Motorradfahrer-Vereinigung, DMV), którego celem było planowanie i organizowanie imprez sportowych. Członkostwo kosztowało 6 marek rocznie i klub reprezentował interesy zmotoryzowanych. W 1904 roku, gdy liczba członków przekroczyła 3 tysiące, we Frankfurcie nad Menem ustalono nowe struktury organizacyjne, które w dużej mierze obowiązują do dziś. Przewodniczącym klubu został Emil Schmolz, a prominentnym członkiem klubu został książę Heinrich, brat cesarza Wilhelma.

W 1905 roku liczba członków DMV przekroczyła 10 tysięcy, a nowym przewodniczącym został dr Josef Bruckmayer z Monachium. W tym samym roku przeniesiono siedzibę klubu ze Stuttgartu do Monachium. W kolejnym roku klub podpisał umowę o współpracy z Cesarskim Automobilklubem KAC (Kaiserlicher Automobil-Club), która miała na celu promowanie wiedzy na temat motocykli i małych samochodów silnikowych, a organizacja imprez sportowych stała się wspólnym zadaniem obu klubów. KAC reprezentował DMV przed niemieckimi oraz zagranicznymi urzędami.

W 1907 roku, w związku z rosnącą liczbą kierowców samochodowych, klub zmienił nazwę na „Deutsche Motorfahrer-Vereinigung”. Wspólnie z Niemieckim Zakładem Benzynowo-Olejowym ustalono maksymalną cenę litra paliwa na 43 marki. W następnym roku DMV zaczęło wydawać tzw. „Grenzkarten”, dokumenty umożliwiające przekraczanie granic bez skomplikowanych formalności celnych. W wyniku tego przywileju liczba członków klubu zaczęła szybko rosnąć. Pierwszy rajd „Prinz-Heinrich-Fahrt” z Berlina do Frankfurtu wykazał, że niemieckie samochody były najlepsze we wszystkich dyscyplinach.

Działalność ADAC do I wojny światowej

W 1911 roku DMV miało 17 tysięcy zarejestrowanych członków, z czego 12 tysięcy to kierowcy samochodów. W tym roku klub zmienił nazwę na „Allgemeiner Deutscher Automobilclub” (ADAC), co jest aktualne do dziś. Klub zajął się wszystkimi zmotoryzowanymi: motocyklistami, kierowcami samochodów, łodzi motorowych i pilotami statków powietrznych. W 1912 roku ADAC rozpoczął planowanie i ustawianie pierwszych znaków drogowych. Rok później klub zakończył współpracę z Cesarskim Automobilklubem. W 1913 roku, na skutek krytyki w „Motorfahrer” na temat opłat za korzystanie z dróg, które zostały zniesione we wszystkich gminach.

Wraz z wybuchem I wojny światowej członkowie klubu byli wzywani do ochotniczej pomocy armii oraz do transportu rannych. Od 1915 roku korzystanie z samochodów do celów prywatnych zostało zabronione.

Dwudziestolecie międzywojenne

Po I wojnie światowej, z powodu braku części zamiennych, ograniczeń w ruchu oraz deficytu paliwa, ADAC zachęcał producentów do konstruowania prostych i wytrzymałych gaźników, które mogłyby zasilać silniki mieszankami różnych paliw. W 1919 roku w konkursie ogłoszonym przez klub zwyciężył Lyma-Vergaser.

W 1921 roku ADAC założył spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, która miała zajmować się interesami i usługami finansowymi dla członków. W latach 20. i 30. ADAC organizował coroczne długodystansowe kontrole jakości dróg w całym kraju, w których uczestniczyły samochody i motocykle. Ta tradycja rozpoczęła się w 1921 roku trasą z Berlina do Heidelbergu. Roczna składka dla członków wynosiła wówczas 150 marek.

Po I wojnie światowej ADAC zorganizował 1500 imprez sportowych. Klub ADAC Südbayern zorganizował pierwszy Turystyczny Przejazd Klubowy z Monachium przez Rzym i Neapol na Sycylię, w którym wzięły udział 62 samochody i 20 motocykli, a uczestnicy dołączyli do wyścigu „Targa Florio”.

W 1925 roku prezydent ADAC, Josef Bruckmayer, niespodziewanie ustąpił, a jego miejsce zajął Fritz Krüger z Drezna. Rok później przewodniczącym został Carl Fritz z Monachium.

Po 22 latach czasopismo „Der Motorfahrer” zmieniło formułę, a członkowie klubu zaczęli otrzymywać dwie gazety: „ADAC Sport” dwa razy w tygodniu oraz „ADAC-Motorwelt” raz w miesiącu. Wkrótce „Motorwelt” stało się najczęściej czytanym czasopismem motoryzacyjnym w Europie. Do „ADAC Sport” dołączano także dodatek prawny „Deutsches Autorecht” (DAR).

W 1928 roku, w związku z rosnącą liczbą zarejestrowanych pojazdów, ADAC postanowiło stworzyć mobilne patrole drogowe, które początkowo składały się z motocykli z wózkami. W tym roku trzech pionierów motoryzacji i lotnictwa zostało honorowymi członkami ADAC: Carl Benz – wynalazca samochodu, Ludwig Dürr – budowniczy 119 maszyn latających oraz Hugo Eckener – pionier budowy statków powietrznych.

W latach 30. XX wieku ADAC wprowadziło obowiązkowe coroczne badania techniczne pojazdów oraz zaczęto montować pierwsze przydrożne telefony alarmowe. Aby szybko i sprawnie udzielić pomocy członkom, ADAC zbudował prototypowe budki telefoniczne między Monachium a Garmisch, z których można było wezwać pomoc.

Przekazanie kierownictwa klubowi DDAC w okresie nazistowskich Niemiec

Aby zapewnić członkom rzetelną pomoc w wypadkach oraz przy zakupie i naprawie pojazdów, stworzono niezależny serwis rzeczoznawców ADAC, którzy udzielali porad i pomocy. Prezydentem ADAC został Hermann Fulle. Po dojściu do władzy nazistów, 24 lipca 1933 roku przedstawiciele niezależnych automobilklubów (ADAC, AvD, DTC i NDA) pod presją podpisali dokument znany jako „Pakt z Baden-Baden”, który przekazał kierownictwo klubów w ręce nacjonalistycznego korpusu kierowców. 27 września 1933 roku powstał jeden niemiecki klub o nazwie DDAC (Der Deutsche Automobilclub), co ograniczyło niezależność ADAC na trzynaście lat.

Ponowna działalność klubu w Niemczech Zachodnich

Od 1946 roku klub mógł wznowić działalność pod starą nazwą, początkowo tylko w Bawarii, a później w całym sektorze kontrolowanym przez Amerykanów. Prezydentem ADAC został Ludwig Sporer z Monachium, a dwa lata później zastąpił go Hans Meyer-Seebohm. Rok po wznowieniu działalności ADAC zaczął działać także w sektorze kontrolowanym przez Brytyjczyków, a klub liczył wtedy 7235 członków. W październiku 1947 roku ukazał się miesięcznik informujący o nowościach motoryzacyjnych. Najpierw wydawany w 5000 egzemplarzach jako „ADAC-Mitteilungen”, w następnym roku został zastąpiony przez „Motorwelt”. Po reformie walutowej w późnych latach 40. klub popadł w problemy finansowe i musiał zaciągnąć kredyt. Dodatkowo w ramach odszkodowań wojennych klub był zobowiązany do wydania mapy z aktualnym stanem dróg.

W 1950 roku ADAC uchwalił nowy statut, zgodnie z którym najwyższą władzą było Zgromadzenie Główne, które wybierało Prezydium i zatwierdzało budżet, a Prezydium mogło prowadzić interesy. Po pięciu latach od wznowienia działalności ADAC liczył już 100 tysięcy członków. Klub kończył wtedy budowę systemu pomocy drogowej oraz bezpłatnego transportu chorych. Wprowadzono także system odholowywania pojazdów z zagranicy. W momencie, gdy rząd niemiecki ogłosił plan wprowadzenia opłat za korzystanie z autostrad, klub protestował w Ministerstwie Finansów, publikując artykuł wstępny w „Motorwelt”, który nawoływał do bojkotu tej idei.

W 1952 roku otwarto filię na przejściu granicznym w Bad Reichenhall, gdzie członkowie mogli uzyskać dokumenty podróżne dla swoich pojazdów. Z uwagi na duże zainteresowanie, zaczęto otwierać kolejne punkty. Dwa lata później zaprezentowano nowy pojazd patrolowo-serwisowy ADAC oraz zakupiono flotę 60 motocykli z koszem za 500 tysięcy marek niemieckich. Mobilne patrole z wykwalifikowanymi mechanikami miały wspierać kierowców w sytuacjach awaryjnych oraz udzielać pierwszej pomocy. W ciągu pierwszych 3 miesięcy „żółte anioły” interweniowały 25 tysięcy razy, co spowodowało decyzję o przebudowie 100 pojazdów.

W związku z rosnącą liczbą campingów i ich specjalnymi potrzebami, w 1955 roku klub wprowadził własną „grupę opieki ds. campingów”. Przeprowadzono pierwszy rajd o długości 3000 km przez Hamburg, Monachium, Dijon, Nürburgring do Francji i z powrotem, w którym uczestnicy musieli wykazać się zarówno prędkością, jak i wytrzymałością na długich trasach.

We wrześniu 1956 roku do ADAC dołączył klub ATS, a ADAC wprowadził biuro rzeczy znalezionych, które rejestrowało przedmioty znalezione na autostradach i drogach lądowych. Kto stwierdzi brak czegokolwiek, mógł uzyskać informacje od klubu na temat lokalnego biura. W kolejnym roku rozpoczęto tworzenie punktów ratunkowych ADAC, a pierwszy otwarto na przejściu granicznym Berlin-Dreilinden. Wkrótce otwarto kolejne punkty w Hannoverze, Stuttgarcie, Kolonii, Frankfurcie oraz Monachium.

Od 1958 roku, za roczną opłatą w wysokości 3 marek, członkowie mogli uzyskać ochronę ubezpieczeniową za granicą, a także pakiet czeków kredytowych na kwotę ponad 500 DM, umożliwiający opłacenie napraw. W tym roku założono również wydawnictwo ADAC.

Lata 60. XX wieku: zaangażowanie na rzecz poprawy bezpieczeństwa

W latach 1953-1968 liczba wypadków drogowych, w których zginęło 213 tysięcy osób, skłoniła ADAC do rozpoczęcia akcji „Deutlich fahren”, mającej na celu uproszczenie przepisów dla lepszego zrozumienia, co miało przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa na drogach. W początkach lat 60. XX wieku w RFN najwięcej dzieci ginęło w wypadkach drogowych. Klub wystosował prośbę do ministra oświaty o wprowadzenie obowiązkowych zajęć z bezpieczeństwa ruchu drogowego. Po największej powodzi od 100 lat na północy Niemiec w 1962 roku, ADAC wsparł ratowników, dostarczając potrzebującym jedzenie, ubrania oraz lekarstwa. Rosnąca liczba zarejestrowanych pojazdów (10 milionów) skłoniła klub do zmiany środka transportowego patroli ulicznych z motocykli na samochody, wybierając VW Garbusa (Käfer). Rok później klub wprowadził konkurs „Bezpieczeństwo dla pieszych”, ponieważ co trzecia ofiara wypadku była pieszym. W celu obniżenia tych statystyk wyróżniono miasta i gminy, które szczególnie przyczyniły się do poprawy bezpieczeństwa pieszych. Wspierano także budowę placów treningowych dla początkujących kierowców.

W 1964 roku służba drogowa rozszerzyła zakres działań, obejmując kontrolę hamulców, opon i liczników. Klub uruchomił infolinię pod numerem 222222, która miała udzielać porad w wypadkach. Po śmierci Wernera Endressa nowym prezydentem klubu został Hans Bretz z Kolonii. Dwa lata później „Motorwelt” przeprowadził ankietę wśród czytelników na temat limitu prędkości, z której wynikało, że 7 z 8 respondentów kategorycznie sprzeciwiało się wprowadzeniu ograniczeń prędkości na autostradach. W tym roku pierwszymi laureatami „nagrody bezpieczeństwa” były firmy Magura i Daimler-Benz za wynalezienie i produkcję lusterka wewnętrznego w samochodach. W kolejnym roku powołano do życia „Statystyki usterek ADAC”. Telewizja ZDF zaczęła transmitować informacje z ADAC, a program „Drehscheibe” prezentował prognozy i wiadomości drogowe.

Na początku lat 60. rozszerzono także funkcje listów ochronnych, wprowadzając wysyłkę części zamiennych za granicę oraz usługi holowania pojazdów. Klub wprowadził połączenia telefoniczne dla podróżujących oraz informował członków o sytuacji w czasie urlopu przez radio. Członkowie mogli również wykupić dodatkowe ubezpieczenie ochronne na czas pobytu za granicą.

Lata 70. i 80. XX wieku: ADAC wobec kwestii ekologicznych

W 1972 roku prezydent Hans Bretz postanowił zrezygnować z urzędowania, a jego następcą został Franz Stadler. Rok później przeniósł siedzibę do nowej centrali na Baumgartnerstr. 53 (obecnie: Am Westpark 8).

Na początku lat 70. klub rekomendował rozwój „zielonej fali”, aby zapobiec zatorom w centrach miast. W 1973 roku „Motorwelt” opublikował artykuł, przedstawiający korzyści z płynnego ruchu dla samochodów i środowiska. W 1979 roku powstał model przyszłościowy ruchu drogowego pod nazwą „Straßenverkehr 2000”, który przedstawiał nowoczesne sposoby przemieszczania się oraz przewidywał rozwój ruchu drogowego. W obliczu pierwszej w historii podwyżki ceny litra benzyny powyżej 1 DM, ADAC rozpoczął akcję „Oszczędzam energię”, namawiając kierowców do ograniczenia zbędnych podróży oraz do ekonomicznej jazdy.

W 1984 roku klub promował idee ulic wolnych od ruchu pojazdów, aby przekształcić otoczenie osiedlowe w „oazy rodzinne”. W 1982 roku doradcy ruchu drogowego ADAC zaczęli wspierać podróżujących na najbardziej zatłoczonych autostradach, zajmując się usuwaniem usterek technicznych oraz udzielaniem pierwszej pomocy osobom uwięzionym w korkach. Gdy rok później rząd Niemiec wprowadził regulacje ekologiczne, ADAC wsparł te działania. Od 1986 roku zaczęto rejestrować samochody benzynowe z katalizatorem spalin. ADAC zachęcał przemysł samochodowy i naftowy do wprowadzenia bezołowiowej benzyny już w 1984 roku. W 1985 roku ADAC, przeprowadzając testy stacji kontroli pojazdów (TÜV) w kontekście nowego przepisu o badaniu jakości spalin, udowodnił, że przegląd otrzymały pojazdy, których zawartość szkodliwych substancji w spalinach przekraczała dozwolone normy.

Od 1970 roku w służbie ADAC działały śmigłowce ratunkowe o nazwie „Christoph”, w skład których wchodzili pilot, sanitariusz oraz lekarz. W tym roku ADAC po raz pierwszy przeprowadził test samochodów w praktyce, uwzględniając opinie wielu kierowców. Opublikowano wyniki uszkodzeń i usterek, a zwycięzcą testu został Renault 16, natomiast na ostatnim miejscu znalazł się Fiat 125. W 1971 roku ADAC ustanowił anty-nagrodę „Silberne Zitrone”, przyznawaną producentowi samochodu, który najczęściej ulegał awariom; jako pierwszy otrzymał ją Ford Taunus 1600 XL. W 1972 roku, z powodu niejasnej sytuacji finansowej oraz opóźnień w budowie floty śmigłowców ratunkowych, zakup helikoptera „Christoph 2” został sfinansowany z darowizn. Idea niezależnej organizacji zainspirowała klub do założenia w maju 1982 roku ADAC Luftrettung.

W 1976 roku przeszkolono prawie 14 tysięcy nauczycieli w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego. W tym samym roku 100 tysięcy dzieci uczestniczyło w kursach rowerowych, a ponad 30 tysięcy rodziców wzięło udział w wykładach dotyczących BRD. Osiemnastoletnie doświadczenie z mobilnymi stacjami kontroli oświetlenia doprowadziło ADAC do decyzji o powołaniu w 1980 roku w Monachium pierwszej stałej stacji kontroli pojazdów. W 1987 roku ADAC rozpoczął inicjatywę „Runter mit den Unfallzahlen”, czyli „zmniejszyć liczbę wypadków”, zachęcając wszystkich uczestników ruchu drogowego, a zwłaszcza kierowców, do odpowiedzialnego i bezpiecznego poruszania się na drogach, co miało przyczynić się do znacznego spadku liczby ofiar wypadków na niemieckich drogach.

Okres zbliżenia z Niemcami Wschodnimi

W 1988 roku ADAC zawarł umowę z NRD, dotyczącą udzielania pomocy przez „żółte anioły” samochodom z Zachodnich Niemiec na trasach tranzytowych. Na mocy tej umowy ADAC miało prawo do udzielania pomocy członkom klubu w zakresie holowania i napraw na miejscu. Dwa lata później ADAC wspierał tworzenie struktury klubu na terenie NRD. Samochody serwisowo-patrolowe przekazane „wschodniej” bazie stanowiły podstawy do utworzenia Wschodnioniemieckiego ADAC-Straßenwacht. W dniu Jedności Niemieckiej, 3 października, ADAC Wschód i ADAC Zachód połączyły się w jeden klub.

Poszerzenie zakresu działalności na przełomie XX i XXI wieku

W 1992 roku ADAC przeprowadził największy test jakości wody w kąpieliskach nad morzem Bałtyckim, Śródziemnym i Północnym, pobierając ponad 86 tysięcy próbek z 266 plaż, które następnie przebadano. Celem badania było informowanie członków ADAC o jakości wody w popularnych kurortach. Wyniki opublikowano w formie mapy z zaznaczonymi miejscami o znacznym zanieczyszczeniu wody w letnim wydaniu miesięcznika „Motorwelt”. W kolejnym roku w Halle otwarto stację demontażu pojazdów, gdzie odzyskiwano materiały do ponownego wykorzystania. ADAC testował również nowe samochody pod kątem ich wpływu na środowisko.

W 1994 roku powstało 1300 prywatnych inicjatyw mających na celu zgłaszanie ADAC utrudnień i niebezpieczeństw na drogach. Dwa lata później ADAC zbierał i analizował dane od ponad 50 tysięcy informatorów drogowych. W 1995 roku klub, współpracując z Urzędem Środowiska, przeprowadzał badania starszych samochodów w kontekście emisji szkodliwych substancji.

W 1997 roku w Landsberg nad Lechem otwarto ADAC-Technik-Zentrum, gdzie corocznie badano 150 nowych samochodów, fotelików dziecięcych i bagażników dachowych. Dwa lata później centrum uzyskało możliwość przeprowadzania testów zderzeniowych. Po katastrofie promu Estonia, ADAC badał poziom bezpieczeństwa pasażerów jednostek pływających po Morzu Śródziemnym.

W 1999 roku klub opublikował wyniki testów bezpieczeństwa tuneli, co było odpowiedzią na katastrofy w tunelach Montblanc i Tauerntunnel, gdzie życie straciło 51 osób. W 1999 roku ADAC-Telematikdienste wprowadził możliwość dokładnej lokalizacji kierowców wzywających pomocy poprzez urządzenia satelitarne i stacje komórkowe. W 2001 roku ADAC testował przydrożne miejsca wypoczynku (Raststätte) oraz komunikację miejską i podmiejską w 20 europejskich miastach. W tym samym roku dotychczasowy wiceprezydent klubu Peter Meyer został wybrany na prezydenta.

Późniejsza działalność klubu

W 2005 roku po raz pierwszy przyznano nagrodę „Gelber Engel” w pięciu kategoriach:

  • Samochód roku 2005 – Audi A6
  • Ważna osobistość – szef Porsche Dr. Wendelin Wiedeking
  • Marka 2005 – Mercedes-Benz
  • Jakość – Toyota Avensis
  • Innowacje – Firma Bosch za inteligentne systemy bezpieczeństwa drogowego PSS

W 2006 roku po raz pierwszy w klubie przeprowadzono motocyklowy Crash-Test. W ADAC-Technikzentrum w Landsbergu nad Lechem motocykl Honda Gold Wing wyposażony w poduszkę powietrzną uderzył w vana, co potwierdziło skuteczność poduszki w ochronie manekina przed obrażeniami zagrażającymi życiu. W tym roku klub, wspólnie z partnerami: Bosch, Michelin i Shell, zorganizował konkurs dla najlepszych kierowców, oceniający ich wiedzę, umiejętności techniczne oraz bezpieczne i oszczędne prowadzenie pojazdu.

W 2014 roku ujawniono skandal związany z ADAC, dotyczący fałszerstwa głosów w organizowanym przez klub konkursie na ulubiony samochód Niemców. Zgodnie z opublikowanymi przez ADAC wynikami, zwycięska marka miała otrzymać 10 razy więcej głosów, niż uzyskała w rzeczywistości.

ADAC Luftrettung

ADAC Luftrettung (Ratownictwo Lotnicze ADAC) to jedna z dwóch największych organizacji non-profit tego typu w Niemczech, obok „DRF Luftrettung”, która dysponuje flotą ponad 50 własnych śmigłowców ratowniczych.

Samoloty sanitarne oraz śmigłowce ratownictwa medycznego ADAC, znane jako HEMS (Helicopter Emergency Medical Services), są odpowiedzialne za ratowanie ofiar poważnych wypadków.

W 2009 roku ADAC Luftrettung wykonało 45 705 lotów ratunkowych w Niemczech. Bazy śmigłowców ADAC są rozmieszczone tak, aby pomoc mogła dotrzeć na miejsce wypadku lub innego nagłego zdarzenia w ciągu 15 minut, z zasięgiem 50-70 km.

Dla porównania, w Polsce nowe śmigłowce Lotniczego Pogotowia Ratunkowego typu Eurocopter EC135 mają strefy działania do 80 km i 22 minuty na dotarcie do poszkodowanych, a w Czechach HEMS są rozmieszczone tak, aby większość punktów na terenie kraju nie była oddalona o więcej niż około 50 km od bazy HEMS.

Flota ADAC Luftrettung

Flota ADAC Luftrettung składa się z 45 śmigłowców ewakuacyjnych (do transportu chorych lub lżej rannych) oraz śmigłowców wyposażonych w aparaturę do intensywnej opieki medycznej, oznaczanych kodami wywoławczymi CHR X lub CHR XX (gdzie XX to numery od 1 do 77, numery nie są ciągłe).

Maszyny przystosowane do intensywnej opieki medycznej mają dodatkowo w kodzie wywoławczym, obok skrótu CHR, nazwę bazy lub obszaru działania (np. „CHR 1 München” lub „Christoph Rheinland”).

  • Eurocopter EC145 – 2 szt.
  • Eurocopter EC135 – 28 szt.
  • BK 117 B2 – 15 szt.

Oprócz śmigłowców ratunkowych, ADAC dysponuje flotą specjalnie przystosowanych samolotów sanitarnych („ADAC-AmbulanceService”), które umożliwiają powrót do Niemiec członków klubu poszkodowanych w wypadkach lub zdarzeniach losowych za granicą:

  • Dornier Fairchild 328-300 Jet
  • Beechcraft 350 Super King-Air
  • Lear Jet

Bazy śmigłowcowe ADAC Luftrettung

ADAC Luftrettung dysponuje 32 bazami, w których zatrudnionych jest 130 pilotów, kopilotów i mechaników pokładowych. Bazy są czynne od 7 rano (względnie od wschodu słońca) do zachodu słońca (w tym 3 działają całodobowo) i znajdują się w następujących lokalizacjach:

  • „Christoph 1” – Monachium
  • „Christoph 5” – Ludwigshafen
  • „Christoph 6” – Brema
  • „Christoph 8” – Lünen
  • „Christoph 10” – Wittlich
  • „Christoph 15” – Straubing
  • „Christoph 16” – Saarbrücken
  • „Christoph 18” – Ochsenfurt (nowa)
  • „Christoph 19” – Uelzen
  • „Christoph 20” – Bayreuth
  • „Christoph Europa 1” – Akwizgran
  • „Christoph 22” – Ulm
  • „Christoph 23” – Koblencja
  • „Christoph Europa 2” – Rheine
  • „Christoph 25” – Siegen
  • „Christoph 26” – Sanderbusch
  • „Christoph 28” – Fulda
  • „Christoph 30” – Wolfenbüttel
  • „Christoph 31” – Berlin
  • „Christoph 32” – Ingolstadt
  • „Christoph 33” – Senftenberg
  • „Christoph 39” – Perleberg
  • „Christoph 48” – Neustrelitz
  • „Christoph Hansa” – Hamburg
  • „Christoph 61” – Lipsk
  • „Christoph 70” – Jena
  • „Christoph Brandenburg” – Senftenberg
  • „Christoph Leipzig” – Lipsk
  • „Christoph Murnau” – Murnau
  • „Christoph Rheinland” – Kolonia
  • „Christoph Westfalen” – Münster-Osnabrück
  • „Christoph 77” – Moguncja

Prezesi

  • Emil Schmolz (1903–1905)
  • Josef Bruckmayer (1905–1925)
  • Carl Fritz (1926–1932)
  • Hermann Fulle (W 1933 roku był ostatnim prezydentem ADAC przed przymusowym podziałem wymuszonym przez nacjonalistów niemieckich na „DDAC”. W roku 1948 po wznowieniu działalności ADAC, na walnym zgromadzeniu został wybrany honorowym prezesem klubu.)
  • Ludwig Sporer (1946–1948)
  • Hans Meyer-Seebohm (1948–1953)
  • Werner Endress (1953–1964)
  • Hans Bretz (1964–1972)
  • Franz Stadler (1972–1989)
  • Otto Flimm (1989–2001)
  • Peter Meyer (2001-2014)
  • August Markl (od 2014)

Przypisy

Linki zewnętrzne

Strona ADAC (niem.)

Aktualny statut klubu ADAC. www1.adac.de [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-20)]. (niem.). [dostęp 2010-12-21]