Actio furti nec manifesti
W prawie rzymskim, actio furti nec manifesti to powództwo, które przysługuje osobie okradzionej przeciwko sprawcy kradzieży (furtum) w sytuacji, gdy kradzież została udowodniona w sposób inny niż poprzez złapanie na gorącym uczynku.
Charakterystyka powództwa
To powództwo, podobnie jak actio furti manifesti, zaliczano do actiones famosae. Było także skargą penalną, ponieważ miało na celu jedynie ukaranie sprawcy (zwrot skradzionej rzeczy dochodzono innymi metodami). Wysokość grzywny w przypadku actio furti nec manifesti wynosiła dwukrotność (duplum) wartości skradzionej rzeczy. Grzywna ta trafiała do osoby okradzionej, która niekoniecznie musiała być właścicielem, ale mogła być również osobą ponoszącą ryzyko przypadkowej utraty rzeczy, na przykład właścicielem statku, gospody, stajni, wykonawcą dzieła czy komodatariuszem.
Bibliografia
- Marek M. Kuryłowicz, Adam A. Wiliński, Rzymskie prawo prywatne, Kraków: „Zakamycze”, 1999, ISBN 83-7211-089-1, OCLC 830208116. Brak numerów stron w książce.
- Władysław Rozwadowski, Prawo rzymskie, Wydanie II, Poznań 1992, ISBN 83-01-10031-1.