Actio furti manifesti – w kontekście prawa rzymskiego, jest to powództwo, które przysługuje osobie okradzionej przeciwko sprawcy kradzieży (furtum) jawnej, czyli takiej, która została ujęta na gorącym uczynku.
Charakterystyka powództwa
Ta skarga, podobnie jak actio furti nec manifesti, zaliczana była do grupy actiones famosae. Była to także skarga o charakterze karnym, gdyż jej celem było jedynie ukaranie sprawcy (zwrot skradzionej rzeczy dochodzono innymi środkami). Wysokość grzywny w przypadku actio furti manifesti wynosiła czterokrotność (quadruplum) wartości skradzionej rzeczy. Kara ta trafiała do osoby okradzionej, która niekoniecznie musiała być właścicielem, ale mogła to być również osoba ponosząca ryzyko przypadkowej utraty rzeczy, jak np. właściciel statku, gospody, stajni, wykonawca dzieła czy komodatariusz.
Bibliografia
Marek M. Kuryłowicz, Adam A. Wiliński, Rzymskie prawo prywatne, Kraków: „Zakamycze”, 1999, ISBN 83-7211-089-1, OCLC 830208116. Brak numerów stron w książce.
Władysław Rozwadowski, Prawo rzymskie, Wydanie II. Poznań 1992, ISBN 83-01-10031-1.