Actio fiduciae contraria
Actio fiduciae contraria to w systemie prawa rzymskiego roszczenie, które przysługuje powiernikowi (fiducjariuszowi) w stosunku do powierzającego, wynikające z umowy powiernictwa.
To powództwo zaczęto przyznawać pod koniec okresu republiki oraz na początku pryncypatu.
Charakterystyka powództwa
Kontrakt powiernictwa był umową, która nie wiązała się z wynagrodzeniem, jednak fiduciariusz miał prawo domagać się od powierzającego zwrotu wydatków poniesionych na rzecz, która została mu powierzona, jak również rekompensaty za inne straty wynikające z realizacji umowy. Te roszczenia były chronione przez actio fiduciae contraria, która zaliczała się do skarg opartych na dobrej wierze. Nie skutkowało to jednak infamią dla osoby, przeciwko której wniesiono sprawę.
Bibliografia
Władysław Rozwadowski, „Prawo rzymskie”, Wydanie II. Poznań 1992, ISBN 83-01-10031-1