Actio ex stipulatu
W prawie rzymskim termin „actio ex stipulatu” odnosi się do ogólnej nazwy powództw, które umożliwiały stypulatorowi dochodzenie przyrzeczonego świadczenia w procesie formułkowym. Powództwo to miało charakter in personam, co oznacza, że pozwanym mógł być jedynie dłużnik stypulacyjny.
Powództwa związane z przyrzeczonymi świadczeniami
Do dochodzenia przyrzeczonego stypulacyjnie świadczenia pieniężnego służyło powództwo określane jako condictio certae creditae pecuniae lub actio certae creditae pecuniae.
W przypadku dochodzenia innej niż pieniądze, ściśle określonej przyrzeczonej stypulacyjnie rzeczy, stosowane było powództwo actio ex stipulatu certi. W systemie prawnym justyniańskim to powództwo jest znane jako condictio certae rei.
Dla dochodzenia przyrzeczonej stypulacyjnie rzeczy, która nie była ściśle określona, lub świadczenia polegającego na działaniu (facere), zastosowanie miało powództwo actio ex stipulatu incerti. W prawie justyniańskim znane jest ono jako actio ex stipulatu.
Bibliografia
Władysław Rozwadowski „Prawo rzymskie” Wydanie II. Poznań 1992 ISBN 83-01-10031-1