Actio depositi directa
Actio depositi directa, znana także jako actio depositi, to w prawie rzymskim powództwo, które deponent kieruje przeciwko depozytariuszowi na podstawie umowy przechowania.
Charakterystyka powództwa
W ramach umowy przechowania (depositum), depozytariusz miał obowiązek bezpłatnego przechowywania rzeczy oraz jej zwrotu na każde żądanie deponenta. Początkowo roszczenia przechowującego były chronione przez pretorskie powództwo in factum. Po wprowadzeniu depozytu do systemu kontraktowego skarga pretorska została zastąpiona przez skargę cywilną – actio depositi.
Przechowawca ponosił odpowiedzialność jedynie za dolus oraz culpa lata, jednak wydanie wyroku na jego niekorzyść wiązało się z utratą dobrego imienia, ponieważ powództwo to klasyfikowane było jako actiones famosae.
Bibliografia
Władysław Rozwadowski „Prawo rzymskie” Wydanie II. Poznań 1992 ISBN 83-01-10031-1.