Acmaeodera scalaris to gatunek chrząszcza z rodziny bogatkowatych oraz podrodziny Polycestinae.
Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w roku 1837 przez Carla Gustafa Mannerheima, który za miejsce typowe wskazał Mineral del Zimapan.
Ciało chrząszcza ma długość od 5 do 10 mm, jest czarne z żółtymi kropkami lub paskami biegnącymi wzdłuż brzegu przedplecza oraz żółtym wzorem na pokrywach. Wierzch ciała pokryty jest szczecinami. Przedplecze jest węższe niż nasada pokryw, a przednia krawędź przedpiersia jest cofnięta w stosunku do przednio-bocznych kątów przedplecza. Pierwsze żeberko krawędziowe pokryw nie wystaje ponad pozostałe, a drugie nie sięga poza pierwsze. Punktowanie pokryw jest małe i płytkie.
Larwy tego gatunku rozwijają się w drewnie. Osobniki dorosłe często można spotkać na kwiatach opuncji, a ich rośliny pokarmowe to głównie bobowate, astrowate oraz ślazowate.
Chrząszcz ten występuje od Arizony, Nowego Meksyku i Teksasu przez Meksyk aż po Amerykę Centralną.
Przypisy