Achilleida
Achilleida (gr.: Ἀχιλληΐς, Achilléjs) to bizantyński romans z XV wieku.
Utwór ten, znany jako Achilleida, jest napisany w formie wiersza politycznego. Fabuła rozpoczyna się w chwili, gdy król Mirmidonów po dwunastu latach oczekiwania zostaje szczęśliwym ojcem Achillesa, który od najmłodszych lat przejawia niezwykłe zdolności. W ósmej wiośnie życia kończy wszystkie nauki, a w wieku trzynastu lat staje się rycerzem. W trakcie wyprawy przeciwko królowi obcego kraju, zauważa w orszaku jego piękną córkę, Poliksenę, ubraną w francuskim stylu. Od pierwszego spojrzenia zakochuje się w niej. Próbując nawiązać z nią kontakt, wysyła miłosne bileciki. W końcu postanawia ją porwać, co prowadzi do konfrontacji z jej braćmi. Ostatecznie, zwaśnione strony godzą się podczas hucznej uczty oraz wspaniałego turnieju, w obecności dam dworu.
Po sześciu latach szczęśliwego małżeństwa, Poliksena umiera. Achilles wyrusza pod Troję. Aby zakończyć konflikt między Grekami a Trojanami, Parys proponuje mu za żonę swoją siostrę. Achilles zgadza się i udaje się do miasta, gdzie ginie w podstępny sposób w kościele, zabity przez swojego niedoszłego szwagra Deofobosa. Grecy atakują i zdobywają Troję. Utwór kończy się refleksją na temat nietrwałości ludzkiego losu.
W całym romanse jedynie imiona bohaterów oraz miejsca mają antyczne korzenie; pozostałe elementy zostały zaczerpnięte z francuskiej literatury rycerskiej. Nie wiadomo jednak, jaki był bezpośredni wzór dla Achilleidy. Autor nawiązuje do Homera, Arystotelesa oraz Platona. Z lektury poematu wynika, że znał również kroniki Konstantyna Manassesa i Jana Malalasa. Utwór zachował się w trzech rękopisach z przełomu XV i XVI wieku, pochodzących od tego samego pierwotnego źródła. Zachowane rękopisy mają odpowiednio 761, 1343 i 1820 wersów.
Przypisy
Bibliografia
O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. Wrocław: Ossolineum, 1984. ISBN 83-04-01422-X. Brak numerów stron w książce.