Achille Starace (urodzony 18 sierpnia 1889 w Sannicola, zmarły 29 kwietnia 1945 w Mediolanie) był włoskim politykiem faszystowskim oraz oficerem armii włoskiej.
Życiorys
Urodził się w Sannicola, w południowej Apulii, jako jedno z siedmiorga dzieci kupca winnego Luigjego Starace oraz Franceski. Uczył się w technikum w Lecce, gdzie zdobył wykształcenie w dziedzinie księgowości. W 1909 roku został powołany do armii, gdzie służył w formacji bersalierów. W 1912 roku awansował na podporucznika (sottotenente). Jako oficer 12 pułku bersalierów brał udział w I wojnie światowej, zdobywając cztery brązowe odznaczenia za zasługi wojskowe. W 1917 roku, podczas pobytu w Udine, związał się z lożą masońską La Vedetta.
Działalność polityczna
Po wojnie przeszedł do życia cywilnego i osiedlił się w Trydencie, gdzie zaczynał nawiązywać pierwsze kontakty z ruchem faszystowskim. W 1921 roku zwrócił na siebie uwagę Benita Mussoliniego, który powierzył mu organizację struktur faszystowskich w rejonie Trydentu. W październiku 1921 roku objął stanowisko zastępcy sekretarza Narodowej Partii Faszystowskiej. W 1922 roku aktywnie uczestniczył w Marszu na Rzym, dowodząc oddziałem tzw. Czarnych koszul. W kwietniu 1924 roku zdobył mandat deputowanego do parlamentu.
W 1931 roku osiągnął szczyt swojej kariery politycznej, obejmując stanowisko sekretarza Narodowej Partii Faszystowskiej. Odpowiadał za organizację parad i marszów oraz kształtowanie kultu Duce we Włoszech. Przypisywano mu wprowadzenie rzymskiego pozdrowienia jako obowiązującego w państwie faszystowskim. Z czasem był krytykowany w partii za próbę dostosowania Balili (organizacji młodzieżowej) do wzorca niemieckiej Hitlerjugend oraz za nieporadność w popularyzacji ideologii faszystowskiej w społeczeństwie włoskim. W 1933 roku był organizatorem czystki w strukturach bolońskich partii faszystowskiej, w wyniku krytycznych wypowiedzi Leandro Arpinatiego przeciwko Mussoliniemu.
Wojna w Abisynii
W 1935 roku Starace został urlopowany z pozycji sekretarza partii faszystowskiej, aby wziąć udział w wojnie w Abisynii. Na początku walczył na froncie północnym. W marcu 1936 roku, jako pułkownik, objął dowództwo grupy mieszanej, złożonej z bersalierów i Czarnych koszul. W trakcie operacji, która trwała kilka dni, jego oddział pokonał 120 km, zdobywając Gonder (stolicę prowincji Begemder) i docierając do granicy Etiopii z brytyjskim Sudanem. Po zakończeniu konfliktu powrócił na stanowisko sekretarza partii faszystowskiej, a swoje wspomnienia opublikował w propagandowym dziele z 1936 roku (La marcia su Gondar). Za zasługi wojenne otrzymał Order Sabaudzki Wojskowy.
Działalność w ruchu olimpijskim
Starace był pasjonatem sportu i promował aktywność sportową wśród członków partii faszystowskiej. 5 maja 1933 roku objął stanowisko przewodniczącego Włoskiego Narodowego Komitetu Olimpijskiego, które pełnił przez sześć lat. Sukcesy włoskich piłkarzy i bokserów stały się kluczowym elementem propagowania faszyzmu przez Starace.
Kryzys kariery politycznej i śmierć
Po inwazji Włoch na Albanię, w kwietniu 1939 roku, Starace przybył do Tirany, gdzie zajął się organizowaniem ruchu faszystowskiego i młodzieżówki faszystowskiej. W październiku 1939 utracił swoją pozycję w partii, zachowując jedynie funkcję szefa sztabu Czarnych koszul. W 1941 roku, po kilkumiesięcznym pobycie na froncie albańskim, został ranny w walkach z Grekami i stracił zajmowane stanowisko, oskarżany o niekompetencję. W 1943 roku został aresztowany po raz pierwszy przez rząd Pietro Badoglio i osadzony w więzieniu Regina Coeli, jednak szybko został zwolniony. Ponownie aresztowano go przez policję faszystowską; oskarżono o nieudolność podczas sprawowania funkcji sekretarza partii, co doprowadziło do jego osadzenia w obozie koncentracyjnym w Weronie. Po uwolnieniu w 1945 roku przeniósł się do Mediolanu, gdzie żył pod przybranym nazwiskiem. Podczas porannego biegu został rozpoznany przez grupę antyfaszystowskich partyzantów. Przewieziono go na Piazzale Loreto, gdzie wcześniej powieszono Mussoliniego; Starace oddał honory Duce, a następnie został rozstrzelany i powieszony obok niego. Został pochowany na cmentarzu Maggiore di Musocco w Mediolanie.
Życie prywatne
Był żonaty (w 1909 roku poślubił Ines Massari), miał dwoje dzieci.
Przypisy
Bibliografia
Achille Starace: La marcia su Gondar. Mediolan & Rzym: A. Mondadori, 2005, s. 261.