Achille Silvestrini

Achille Silvestrini (urodzony 25 października 1923 roku w Brisighelli, zmarły 29 sierpnia 2019 roku w Rzymie) był włoskim duchownym rzymskokatolickim, doktorem filologii klasycznej, a także sekretarzem ds. relacji z państwami w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej w latach 1979–1988. Był kardynałem diakonem od 1988 do 1999 roku, prefektem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej w latach 1988–1991 oraz prefektem Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich od 1991 do 2000 roku; od 1999 roku nosił tytuł kardynała prezbitera.

Życiorys

Uczył się w seminarium w Faenzy, a następnie kontynuował edukację na uniwersytecie w Bolonii, gdzie uzyskał doktorat z filologii klasycznej, oraz na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie, gdzie obronił doktorat z obojga praw. Przygotowanie do pracy dyplomatycznej zdobył na Papieskiej Akademii Duchownej w Rzymie.

W grudniu 1953 roku rozpoczął pracę w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej. Na początku pełnił rolę eksperta ds. Wietnamu, Chin, Indonezji oraz Azji Południowo-Wschodniej w sekcji nadzwyczajnych spraw Kościoła Sekretariatu Stanu. Otrzymał tytuł papieskiego nadzwyczajnego tajnego szambelana w grudniu 1957 roku, a później także tytuł prałata honorowego Jego Świątobliwości w grudniu 1965 roku. W latach 1958–1969 był osobistym sekretarzem dwóch kolejnych sekretarzy stanu – kardynałów Domenica Tardiniego i Amleta Giovanniego Cicognaniego. Od 1969 roku pracował w Radzie Spraw Publicznych Kościoła, a jego pierwsze zadania dotyczyły organizacji międzynarodowych, pokoju, rozbrojenia oraz praw człowieka; aktywnie uczestniczył w wielu międzynarodowych spotkaniach i konferencjach.

W 1971 roku towarzyszył sekretarzowi Rady, arcybiskupowi Agostinowi Casarolemu, podczas rozmów w Moskwie dotyczących udziału Watykanu w traktacie o broni nuklearnej. Uczestniczył także w opracowywaniu aktu końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w Helsinkach i Genewie. Na kilku konferencjach międzynarodowych przewodniczył delegacji Watykanu. Od lipca 1973 roku pełnił funkcję podsekretarza w Radzie Spraw Publicznych Kościoła, a także prowadził wykłady w Papieskiej Akademii Duchownej w Rzymie, która była szkołą dyplomatyczną Stolicy Apostolskiej.

W dniu 4 maja 1979 roku został mianowany sekretarzem Rady Spraw Publicznych Kościoła, a jednocześnie arcybiskupem tytularnym Novaliciany. Sakry udzielił mu 27 maja 1979 roku w Watykanie Jan Paweł II, któremu towarzyszyli arcybiskupi Duraisamy Simon Lourdusamy oraz Eduardo Martínez Somalo. W latach 1979–1984 przewodniczył delegacji Watykanu w rozmowach z rządem włoskim dotyczących rewizji konkordatu laterańskiego. Reprezentował Stolicę Apostolską w rozmowach z wieloma rządami na całym świecie, w tym z władzami polskimi w 1987 roku.

28 czerwca 1988 roku Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynała, nadając mu diakonię S. Benedetto fuori Porta S. Paolo. W lipcu 1988 roku objął stanowisko prefekta Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. W maju 1991 roku przeszedł na stanowisko prefekta Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, a jednocześnie objął honorową funkcję wielkiego kanclerza Papieskiego Instytutu Wschodniego. Brał udział w wielu sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, a podczas sesji specjalnej dla Kościoła w Libanie (od 16 listopada do 14 grudnia 1995) był jednym z prezydentów-delegatów.

W styczniu 1999 roku został awansowany do rangi kardynała prezbitera, zachowując diakonię S. Benedetto fuori Porta S. Paolo jako tytuł prezbiterski na zasadzie pro hac vice. W listopadzie 2000 roku zrezygnował z funkcji prefekta Kongregacji Kościołów Wschodnich, a jego następcą został patriarcha Ignacy Mojżesz I Daoud. W październiku 2003 roku, po osiągnięciu 80. roku życia, utracił prawo do udziału w konklawe.