Achille Peretti
Achille Peretti (ur. 13 czerwca 1911 w Ajaccio, zm. 14 kwietnia 1983 w Neuilly-sur-Seine) był francuskim politykiem, prawnikiem oraz samorządowcem. Był również d działaczem ruchu oporu, deputowanym, a w latach 1969–1973 pełnił funkcję przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego oraz był członkiem Rady Konstytucyjnej.
Życiorys
Achille Peretti był synem urzędnika prefektury z Ajaccio, który zginął jako ochotnik w trakcie I wojny światowej. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Montpellier oraz uzyskał dyplom z medycyny sądowej. Od 1935 roku pracował jako prawnik w prokuraturze w Ajaccio, a w 1938 roku objął stanowisko komisarza policji.
W trakcie II wojny światowej służył w kontrwywiadzie. Po upadku Francji powrócił do służby w policji, a następnie dołączył do ruchu oporu, walcząc przeciwko reżimowi Vichy. W kwietniu 1941 roku przeniósł się do Nicei, gdzie potajemnie współpracował z wywiadem. W styczniu 1942 roku nawiązał kontakt z Wolną Francją i dołączył do sieci wywiadowczej „Ali”. W tym samym roku został skierowany do pracy w dyrekcji bezpieczeństwa narodowego Francji Vichy, co wykorzystał do przeszukiwania archiwów reżimu. Został aresztowany 9 sierpnia 1942 roku pod zarzutem kradzieży dokumentów dla Brytyjczyków oraz generała Charles’a de Gaulle’a, lecz zwolniono go z braku dowodów. 13 czerwca 1943 roku, posługując się fałszywym nazwiskiem, przedostał się drogą powietrzną do Wielkiej Brytanii. 22 lipca tego samego roku powrócił do Francji, gdzie zorganizował nową sieć wywiadowczą „Ajax”, skoncentrowaną na sabotażu oraz wywiadzie ekonomicznym. Dowodził kilkoma podsieciami, działającymi m.in. w Austrii, Belgii, Holandii i Szwajcarii. Po nieudanej operacji 3 marca 1944 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii.
W maju 1944 roku został mianowany zastępcą dyrektora dyrekcji bezpieczeństwa narodowego, w Algierze odpowiadał za przygotowanie sił policyjnych mających działać we Francji. Po lądowaniu w Normandii przez pewien czas przebywał w Wielkiej Brytanii, a 25 sierpnia 1944 roku dotarł do Paryża razem z generałem Charles’em de Gaulle’em, za którego ochronę był odpowiedzialny. Brał udział w walkach w pobliżu parlamentu i dowodził oddziałami będącymi częścią wojsk generała Philippe’a Leclerca de Hauteclocque.
Po zakończeniu wojny związał się z ugrupowaniami gaullistów, należąc m.in. do Unii Demokratów na rzecz Republiki. W latach 1945–1951 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego rady departamentu Korsyka. Od 1947 roku aż do śmierci w 1983 roku był merem Neuilly-sur-Seine. Zajmował także różne stanowiska w przedsiębiorstwach. W latach 1952–1958 był radnym Unii Francuskiej, a w latach 1970–1976 zasiadał w radzie departamentu Hauts-de-Seine.
W 1958 roku uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego. Czterokrotnie odniósł sukces w wyborach i zasiadał w niższej izbie parlamentu do 1977 roku. W latach 1964–1969 był wiceprzewodniczącym Zgromadzenia Narodowego, a od czerwca 1969 do kwietnia 1973 roku pełnił rolę przewodniczącego tej izby. W 1977 roku przewodniczący Zgromadzenia Narodowego powołał go do Rady Konstytucyjnej, w której pozostawał do swojej śmierci w 1983 roku. Został pochowany w Ajaccio.
Jego siostrzenicą była Marie-Dominique Culioli, pierwsza żona Nicolasa Sarkozy’ego, który przejął po nim stanowisko mera Neuilly-sur-Seine.
Odznaczenia
- Komandor Legii Honorowej
- Order Wyzwolenia