Ace of Base
Ace of Base to szwedzki zespół muzyczny, który wykonuje pop i pochodzi z Göteborga. W skład grupy wchodzili: Ulf Ekberg (Buddha) oraz rodzeństwo Linn, Jonas (pseudonim: Joker) i Jenny Berggren.
Zespół zadebiutował albumem Happy Nation w 1992 roku, który odniósł ogromny sukces komercyjny, sprzedając ponad 30 milionów egzemplarzy na całym świecie, a w Stanach Zjednoczonych uzyskał dziewięciokrotną platynę. Dwa single z tego albumu, „All That She Wants” oraz „The Sign”, zdobyły pierwsze miejsca na listach przebojów w wielu krajach. Po odejściu Linn Berggren w 2007 roku, zespół odbył trasę koncertową po Europie i Azji. W 2010 roku powrócili z singlem „All for You”, który był pierwszym utworem z ich albumu The Golden Ratio. W 2015 roku grupa Ace of Base w oryginalnym składzie wydała album z wcześniej niepublikowanymi utworami pt. Hidden Gems.
Historia
Zawiązanie zespołu
W 1987 roku, po kilku latach spędzonych w zespole grającym covery znanych utworów, G Konrad oraz Jonas Berggren stworzyli amatorski zespół z Johnnym Lindénem i Niklasem Tränk. Po kilku miesiącach do grupy dołączyły siostry Jonasa, wokalistki Linn i Jenny. Zespół w początkowym okresie miał kilka nazw, takich jak Kalinin Prospect, CAD (Computer-Aided Disco) oraz Tech-Noir (nazwa pochodzi od klubu nocnego z filmu Terminator). Formacja grała koncerty w klubach w całej Szwecji, prezentując własny materiał inspirowany twórczością artystów takich jak The KLF i Snap!.
Lindén opuścił zespół w 1989 roku, a Tränk został wydalony po tym, jak nie pojawił się na koncercie w Bältesspännarparken 6 sierpnia 1990. Jonas poprosił Ulfa Ekberga o dołączenie do zespołu. Grupa zaczęła myśleć nad nową nazwą, a Linn zauważyła, że nikt nie będzie w stanie przeliterować ani zapamiętać ich starej nazwy. Ostatecznie zespół przyjął nazwę Ace of Base, co odnosiło się do ich umiejętności w studiu, którego właścicielem był stary garaż.
Grupa miała trudności z zaistnieniem na lokalnej scenie, ponieważ według Jenny, ich rodzime miasto preferowało muzykę heavy metalową. W 1991 roku John Ballard umieścił ogłoszenie w szwedzkich gazetach dotyczące naboru talentów, co skłoniło zespół do udziału w castingu. Pomimo wątpliwości Ballarda co do potencjału zespołu, umówił ich na spotkanie z Klasem Lundingiem z wytwórni Telegram Records, co doprowadziło do nagrania demo piosenki „Wheel of Fortune”. Nagranie to nie przyniosło jednak kontraktu, a ostatecznie niedopracowane demo zostało sprzedane duńskiej wytwórni Mega Records w marcu 1992 roku. „Wheel of Fortune” został nagrany ponownie i wydany jako singel w Danii w maju, jednak nie zdobył popularności na listach przebojów. Amatorskie wideo do utworu zostało zrealizowane przez Vikinga Nielssona. We wrześniu, po dwóch nieudanych próbach, singel wszedł na listy przebojów.
Międzynarodowy sukces (1993–1994)
Piosenka „Wheel of Fortune” pomogła Ace of Base zdobyć międzynarodowe uznanie. Po wysłuchaniu utworu „Another Mother” autorstwa Kayo Shekoni, zespół postanowił tworzyć podobną muzykę. Skontaktowali się z producentem muzycznym Denniz Pop, wysyłając mu demo zatytułowane „Mr Ace”. Anegdota głosi, że kaseta z nagraniem utknęła w odtwarzaczu samochodowym producenta, co zmusiło go do wielokrotnego odsłuchania utworu. Ostatecznie „All That She Wants” stał się symbolem brzmienia grupy. Wydany w październiku 1992 roku, utwór szybko zajął 1. miejsce na duńskiej liście przebojów. Wytwórnia Mega Records zdecydowała się wykorzystać rosnącą popularność zespołu, proponując im kontrakt na nagranie albumu na okres Świąt Bożego Narodzenia, co zaowocowało szybkim nagraniem i wydaniem albumu.
Happy Nation, którego wydanie poprzedził singel o tej samej nazwie, stał się hitem w Danii, stopniowo osiągając 1. miejsca w Europie. Zespół chciał podpisać kontrakt z PolyGram (później Universal Music Group) na wydanie albumu globalnie, jednak wytwórnia odrzuciła propozycję na rynek amerykański. W ciągu kilku miesięcy „All That She Wants” osiągnął 3. miejsce w Szwecji oraz przez 8 tygodni przewodził listom w Niemczech. Utwór „The Sign” znalazł się w jednym z odcinków serialu South Park, „Prehistoric Ice Man” (emitowany w 1999 roku).
W marcu 1993 roku szwedzki magazyn „Expressen” opublikował kontrowersyjne informacje na temat Ekberga, ujawniając, że w młodości był członkiem skrajnie prawicowej grupy muzycznej Commit Suicide. Ulf potwierdził te informacje, jednak zaprzeczył, że był rasistą. W filmie dokumentalnym „Our Story” (1997) powiedział, że:
Pomimo kontrowersji, zespół kontynuował swoją karierę. W kwietniu 1993 roku wystąpili w Tel Awiwie obok wykonawców takich jak Inner Circle i Dr. Alban, gromadząc 55 000 widzów, co stanowiło rekord w historii zespołu.
Przez trzy tygodnie maja „All That She Wants” zajmował 1. miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii. Mimo starań Mega Records, by wydać album w USA, zespół nie zgodził się na występy w tym kraju. Ostatecznie singel został wydany w USA pod koniec 1993 roku przez Arista Records, osiągając 2. miejsce na liście „Billboard” Hot 100.
Aby „odświeżyć” materiał na rynek amerykański, Clive Davis, założyciel Arista Records, zażądał nagrania nowych utworów. Powstały m.in. „The Sign”, który stał się tytułowym utworem amerykańskiej wersji płyty i drugim singlem w USA. Singel spędził 6 tygodni na 1. miejscu listy „Billboard” Hot 100 i został najlepiej sprzedającym się singlem 1994 roku. Uplasował się również na 2. miejscu w Wielkiej Brytanii i Szwecji oraz na 1. w Niemczech. Album został wydany ponownie przez PolyGram jako Happy Nation (US Version).
Z albumu pochodzą również dwa inne single – „Living in Danger” oraz „Don’t Turn Around”, cover utworu autorstwa Diane Warren, który pierwotnie nagrała Tina Turner, a następnie zespół Aswad (piosenka osiągnęła 1. miejsce w Wielkiej Brytanii). Nową wersję zasugerował Davis, a utwór stał się kolejnym hitem z albumu. Happy Nation okazał się ogromnym sukcesem komercyjnym na całym świecie.
The Bridge i Flowers/Cruel Summer (1995–1998)
Zespół, porównywany do ABBA, wyruszył w niemal dwuletnią trasę koncertową, organizując międzynarodową akcję promocyjną dla Happy Nation. W kwietniu 1994 roku, chora psychicznie niemiecka fanka, Manuela Behrendt, wtargnęła do domu Berggrenów z nożem. Krótko po tym incydencie zespół podpisał kontrakt z firmą ochroniarską. Zespół musiał szybko rozpocząć prace nad nowym albumem w wyniku presji ze strony wytwórni muzycznych. W odróżnieniu od wcześniejszych albumów, w pisaniu materiału na The Bridge uczestniczyli wszyscy członkowie zespołu w równym stopniu. Ostatecznie napisano 17 utworów, które znalazły się na drugim albumie studyjnym grupy.
Album zaznaczył zmianę w brzmieniu zespołu – zrezygnowano z elementów reggae i muzyki klubowej, które wcześniej uczyniły grupę gwiazdami pop. Pierwszy singel, „Lucky Love”, wydany w październiku 1995 roku, zajął 1. miejsce w Szwecji, 13. w Niemczech i 20. w Wielkiej Brytanii. Arista Records uznała, że singel nie jest odpowiedni na rynek amerykański, więc wydano „Beautiful Life”, który uplasował się na 15. miejscu zarówno w USA, jak i Wielkiej Brytanii. The Bridge zdobył status platynowego albumu, sprzedając się w ponad 6 milionach egzemplarzy, jednak nie udało się powtórzyć sukcesu Happy Nation. W lutym 1996 roku zespół wystąpił na festiwalu w Viña del Mar obok artystów takich jak 2 Unlimited.
Następnie zespół zniknął na ponad pół roku, a powrócił w lipcu 1997 roku, grając koncert z okazji 20. urodzin Księżnej Wiktorii. Zespół miał pełną swobodę w zakresie czasu i tematu trzeciego albumu; większość materiału została nagrana w prywatnym studiu Jonasa „The Barn”. Po wydaniu Flowers w czerwcu 1998 roku, zespół uznał, że jest to ich najlepszy album. Tytuł odnosił się do przekonania, że materiał z albumu, inspirowany muzyką gospel, komponuje się jak bukiet kwiatów. Fani byli zaskoczeni, że dominującą wokalistką została Jenny, a Linn nie pojawiła się na wielu zdjęciach promocyjnych. Niechęć Linn do bycia główną wokalistką tłumaczono problemami z głosem, lękiem przed lataniem i niechęcią do sławy.
Pierwszy singel, „Life Is a Flower”, stał się najczęściej nadawanym utworem roku 1998 w europejskich stacjach radiowych, sprzedając się w Wielkiej Brytanii w ponad 250 000 egzemplarzach i osiągając 5. miejsce na lokalnych listach przebojów. Drugim singlem był „Cruel Summer”, wydany przez London Records; wytwórnia uznała, że „Life Is a Flower” jest „zbyt europejski”. Clive Davis zadecydował o wydaniu „Cruel Summer” w USA, co doprowadziło do powrotu Ace of Base do pierwszej dziesiątki notowań po czteroletniej przerwie. W USA wydano nieco zmienioną wersję albumu pod tytułem Cruel Summer z innym spisem utworów. Davis poprosił Linn o nagranie „Everytime It Rains”, a „Life Is a Flower” nagrano ponownie jako „Whenever You’re Near Me”, który stał się drugim singlem, ale osiągnął jedynie 76. miejsce. „Always Have, Always Will” i „Travel to Romantis” wydano w Europie i uplasowały się na listach przebojów w krajach skandynawskich. „Everytime It Rains” wydano jedynie w Wielkiej Brytanii, podobnie jak reedycję Flowers.
Singles of the 90s i Greatest Hits (1999–2000)
W listopadzie 1999 roku zespół wydał kompilację szesnastu singli pt. Singles of the 90s. Pierwszy z nich, „C’est la vie (Always 21)”, zajął 1. miejsce na liście przebojów w Hiszpanii. Zespół z nadzieją na podobny sukces wydał singel „Hallo Hallo” tylko na rynek hiszpański. Ostatnim promocyjnym singlem z Singles of the 90s był „Love in December”, który był nadawany jedynie w radiu. „Everytime It Rains”, wydany wcześniej na Cruel Summer, ukazał się jako singel tylko w Stanach Zjednoczonych w formie remixu od Clive’a Davisa, aby promować kompilację Greatest Hits na amerykańskim rynku; singel nie znalazł się na żadnej z list przebojów i sprzedał się w mniej niż 5000 egzemplarzy w pierwszym tygodniu od wydania. Album zakończył współpracę z Arista Records, która nie została przedłużona. „Hallo Hallo” miał być pierwszym singlem z amerykańskiego wydania kompilacji, jednak ostatecznie nie znalazł się na albumie. „C’est la vie (Always 21)” był jedynym utworem bonusowym w wersji wydanej w USA. Do kompilacji dołączono dwa remixy utworów „Lucky Love” i „Beautiful Life”.
Nowe tysiąclecie i Da Capo (2002–2003)
Ace of Base wydał swój czwarty album studyjny zatytułowany Da Capo 30 września 2002 roku w Europie i Japonii (przez EMI Music Japan) z alternatywną wersją okładki i trzema bonusowymi utworami. Album pierwotnie zawierał 12 utworów, a jego wydanie planowano na lato 2000, jednak datę wydania kilkakrotnie przesuwano z powodu nieporozumień z wytwórniami muzycznymi. Tytuł płyty pochodzi od zwrotu „da capo al fine”, co oznacza „od nowa od początku”. Album miał być powrotem do brzmienia z wczesnego okresu działalności zespołu.
Pomimo obecności na listach przebojów w wielu europejskich krajach, album nie odniósł sukcesu komercyjnego na miarę wcześniejszych wydawnictw. Tylko Jenny i Ulf wyruszyli w krótką trasę promocyjną obejmującą Szwecję, Danię, Norwegię, Finlandię, Niemcy, Polskę i Austrię; Jonas pozostał w domu z dzieckiem, a Linn pojawiła się jedynie na jednym koncercie w Niemczech. Album nie został wydany w obu Amerykach i Australii, a w Wielkiej Brytanii ukazał się nieoficjalnie przez wytwórnię Polydor Records, która uznała, że brzmienie Ace of Base „przedawniło się”.
Pierwszym singlem z Da Capo był „Beautiful Morning”, który zajął 14. miejsce na listach przebojów w Szwecji i 38. w Niemczech. Drugim singlem był „The Juvenile”, który uplasował się na 78. miejscu w Niemczech oraz został wykorzystany w kampanii świątecznej przez niemiecką stację RTL; był to tzw. „zgubiony utwór”, napisany w 1995 roku na potrzeby filmu GoldenEye. Wytwórnia Arista Records postanowiła nie wydawać utworu, więc nie został on wykorzystany w filmie, zamiast tego w filmie znalazł się utwór „GoldenEye” w wykonaniu Tiny Turner.
W Skandynawii wydano jeszcze jeden singel – „Unspeakable”, jednak ze względu na małą popularność, nie przeprowadzono jego promocji.
Zawieszenie działalności zespołu (2003–2006)
W latach 2003 i 2004 zespół nie był obecny w mediach. Jenny wydała swój solowy album i wyruszyła w europejską trasę koncertową, a także dołączyła do zespołu Arose z mężem Jakobem Pétrenem.
Pod koniec 2005 roku zespół wystąpił na belgijskim festiwalu Night of the Proms, grając swoje największe przeboje, takie jak „All That She Wants” i „The Sign”. Następnie grupa powróciła do Szwecji i rozpoczęła prace nad swoim piątym albumem studyjnym.
Powrót do mediów i trasa koncertowa (od 2007)
14 sierpnia 2007 roku rzecznik zespołu, Lasse Karlsson, ogłosił, że zespół zagra swój pierwszy koncert od 1996 roku w Bangalore w Indiach 24 listopada 2007. Występ został anulowany, ale zespół wystąpił w Jekaterynburgu (15 listopada 2007) i Petersburgu (17 listopada). Grupa zagrała również w Danii, Estonii i na Litwie; trasa koncertowa była wstępem do światowej trasy zapowiedzianej na 2008 rok. Lista utworów na koncerty zawierała głównie piosenki z pierwszych dwóch albumów, w tym remix „Wheel of Fortune”.
Ekberg w wywiadzie z 28 listopada 2007 potwierdził, że Linn Berggren nie jest już oficjalnym członkiem zespołu i nie będzie brała udziału w pisaniu nowego materiału. Zespół koncertował bez Linn od 1999 roku. Jenny potwierdziła jej odejście w wywiadzie dla duńskiej prasy, mówiąc: „Ona nie jest częścią Ace of Base już od kilku lat”. Po odejściu Linn ogłosiła, że skupi się na studiach i rodzinie. Jej brak w zespole wpłynął na brzmienie grupy, ponieważ głos Linn, uważany przez fanów za silniejszy i bardziej melodyjny, był jednym z czynników, które przyczyniły się do komercyjnego sukcesu zespołu w pierwszej połowie lat 90.
Zespół zaczął planować nowy album już w październiku 2004 roku, po zakończeniu krótkiej trasy promującej Da Capo; pierwotna data wydania płyty była zaplanowana na lato 2005 roku. Termin ten został jednak przesunięty z powodu ślubu Jenny i problemów z kontraktami. Zespół rozpoczął nagrania nowego albumu 4 listopada 2007 roku po oficjalnym odejściu Linn.
14 grudnia 2007 roku Jonas Berggren na spotkaniu z fanami po koncercie w Litwie ogłosił, że zespół współpracuje z uznanymi amerykańskimi producentami, jednak nie ujawniono ich nazwisk. Susanna Safsund i Linnea Deb, wokalistki wspierające zespół na trasie, będą dodawały wokale wspierające na nowym albumie.
4 kwietnia 2008 roku na stronie UnitedStage.se opublikowano promocyjne zdjęcia zespołu. 10 kwietnia uruchomiono nową stronę internetową grupy. Wiosną 2008 roku zespół poinformował, że ich nowym menadżerem został Orlando John z Urbania Group, który wcześniej towarzyszył zespołowi w podróżach po Azji, Europie Wschodniej i Afryce.
Podczas koncertu na festiwalu Rock Under Broen (Dania) 14 czerwca 2008 roku, zespół zaprezentował nową piosenkę „Sparks from a Fire”. Nie wiadomo, czy utwór znajdzie się na nowym albumie Ace of Base.
12 listopada 2008 roku wydano składankę hitów i teledysków – Greatest Hits, Classic Remixes and Music Videos. Box składa się z trzech płyt: CD z utworami, drugiej CD z remixami i DVD z teledyskami. Do zestawu dołączono specjalną poligrafię i fotografie członków grupy. Cztery utwory zostały nagrane w zmienionej wersji: „Wheel of Fortune 2009”, „Lucky Love 2009” i „Don’t Turn Around 2009”; do japońskiej wersji składanki dołączono piosenkę „The Sign – Freedom Bunch Mix”. „Wheel of Fortune 2009” został wydany jako singel 24 października 2008 roku jako pierwszy singel ze składanki.
Obecnie zespół pracuje nad nowym albumem we współpracy z producentem Peerem Åström. Zespół nadal nie ma podpisanego kontraktu z oficjalną wytwórnią muzyczną.
Zespół jest w trakcie trasy koncertowej, mając za sobą występ na festiwalu Smukfest w Skanderborgu w Danii. Wiosną 2009 roku rozpoczęto amerykański etap trasy.
Powrót w nowym składzie i The Golden Ratio (2010–2014)
10 września 2010 roku ukazał się nowy singel nowego składu Ace of Base zatytułowany „All for You”. Pełny album został wydany 24 września 2010 roku pod tytułem The Golden Ratio. Pierwszy solowy singel wydała była wokalistka grupy, Jenny Berggren, noszący tytuł „Here I Am”.
W 2012 roku z zespołu odeszła Clara. W styczniu 2014 roku Julia ogłosiła na swojej nieistniejącej już stronie odejście z zespołu, potwierdzając, że grupa nie występuje już w starym składzie.
Osiągnięcia
Zespół zdobył wiele prestiżowych nagród w przemyśle muzycznym. Album Happy Nation został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa jako „Najlepiej Sprzedający się Debiutancki Album”. Łączny nakład Happy Nation i The Sign oszacowano na ponad 23 miliony egzemplarzy na całym świecie. Album zajął 1. miejsce na listach przebojów w przynajmniej 16 krajach, w tym:
W 1994 roku grupa zdobyła dwie American Music Awards, w tym „Najlepszy Singel” dla „The Sign”, który również zdobył nagrodę Billboard Music Awards dla najlepiej sprzedającego się singla roku 1994. W tym samym roku Ace of Base był nominowany do Nagrody Grammy w kategorii „Najlepszy Nowy Zespół”, jednak nagrodę zdobyła Sheryl Crow.
Zespół ma w dorobku wiele wydawnictw posiadających certyfikaty nadane w Stanach Zjednoczonych przez RIAA, w tym:
Ponadto składanka „The Sign: Home Video Collection” zdobyła status złotej płyty.
W Europie Ace of Base zdobył nagrodę „Najlepiej Sprzedający się Artysta Skandynawski” na World Music Awards w latach 1994, 1995, 1996 i 1997 w Monako. Zespół jest także laureatem nagrody World Music Awards w kategorii „Nowość w Świecie Popu” w 1994 roku. Utwór „Life Is a Flower” był najczęściej granym utworem w europejskich stacjach radiowych w 1998 roku.
W Wielkiej Brytanii singel „All That She Wants” sprzedał się w ponad 600 000 kopii, co czyni go trzecim najlepiej sprzedającym się singlem w 1993 roku. Dwanaście singli zespołu znalazło się na liście UK Singles Chart, a grupa dziesięciokrotnie wystąpiła w programie Top of the Pops.
Dyskografia
Albumy studyjne
Single
Single na pierwszych miejscach list przebojów
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna: aceofbase.com [zarchiwizowane z tego adresu (2004-06-16)].