Acanthobasidium norvegicum (J. Erikss. & Ryvarden) Boidin, Lanq., Cand., Gilles & Hugueney to gatunek grzybów należący do rodziny skórnikowatych (Stereaceae).
Systematyka i nazewnictwo
W klasyfikacji według Index Fungorum Acanthobasidium należy do: Acanthobasidium, Stereaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi.
Po raz pierwszy został opisany w 1973 roku przez Johna Erikssona i Leifa Ryvarden, którzy nadali mu nazwę Aleurodiscus norvegicus. W 1986 roku J. Boidin, P. Lanquetin, F. Candoussau, G. Gilles i R. Hugueney przenieśli go do rodzaju Acanthobasidium.
Morfologia
Bazydiokarp
Jest rozpostarty i przyrośnięty, osiągając długość do 3 cm, szerokość 2–4 mm i grubość około 50 µm. Hymenofor jest gładki, w kolorze białym do jasnokremowego, a miąższ jest miękki.
Cechy mikroskopowe
Posiada system strzępkowy monomityczny z cienką warstwą cienkościennych, splątanych strzępek o średnicy 2–4 µm, które mają sprzążki na wszystkich septach. Akantohyfidy są rzadkie i rozproszone, mają kształt maczugowaty, mierząc 15–20 × 5–8 µm, z kilkoma wypukłościami na wierzchołkach. Gleocystydy są liczne, o zmiennym kształcie i rozmiarze, osiągając długość 30–50 µm, często sutkowate, z mniej lub bardziej ziarnistą lub żywiczną zawartością; w odczynie Melzera mają kolor żółtawy do jasnobrązowego, natomiast w KOH są blado żółtawe. Podstawki mają wymiary 30–40 × 8–10 µm, z 2 sterygmami, a niektóre z nich mogą mieć boczne wypukłości, co sugeruje, że akantofizy i podstawki są elementami homologicznymi, co oznacza, że niektóre akantohyfidy mogą przekształcać się w podstawki. Bazydiospory są elipsoidalne do podłużnych lub niemal cylindrycznych, drobno brodawkowate, o wymiarach 10–15 × 5–7 µm.
Występowanie i siedlisko
Acanthobasidium norvegicum jest znany tylko z Europy. W Polsce pierwsze stanowiska zostały podane w 2022 roku przez Eugeniusza Jurczenko i Marka Wołkowyckiego w Puszczy Białowieskiej.
Jest to saprotroficzny grzyb kortycjoidalny, występujący na martwych łodygach i gałązkach wrzosu Calluna, wrzośca Erica, jeżyny Rubus oraz bagna Ledum, a także na igłach sosny Pinus.
Przypisy