AC/DC

AC/DC

AC/DC (stylizacja: ACϟDC) to australijski zespół hardrockowy, który powstał w Sydney w 1973 roku z inicjatywy braci Angusa i Malcolma Youngów. Uważany jest za pioniera muzyki hardrockowej, chociaż członkowie grupy zawsze określali swoją twórczość jako rock and roll.

Przed wydaniem swojego debiutanckiego albumu High Voltage (1975), zespół wielokrotnie zmieniał skład, który ustabilizował się po dołączeniu basisty Cliffa Williamsa w 1977 roku. W 1979 roku AC/DC nagrało jeden z najbardziej znanych albumów, Highway to Hell, który był ostatnim nagranym z wokalistą i współautorem wielu utworów, Bonem Scottem (zmarł 19 lutego 1980). Po jego śmierci członkowie zespołu rozważali rozwiązanie grupy, ale ostatecznie zdecydowali się kontynuować działalność, wybierając Briana Johnsona na nowego wokalistę. W tym samym roku wydali swój najlepiej sprzedający się album, Back in Black. Rok później, album For Those About to Rock We Salute You również odniósł duży sukces i stał się pierwszym albumem AC/DC, który osiągnął pierwsze miejsce na liście Billboard 200.

W 1983 roku perkusista Phil Rudd został usunięty z zespołu, a jego miejsce zajął Simon Wright. W latach 80. popularność grupy spadła, ale ich albumy nadal były w czołówce najlepiej sprzedających się płyt w USA. W 1990 roku popularność zespołu wzrosła ponownie dzięki albumowi The Razor’s Edge, który dotarł do drugiego miejsca na liście sprzedaży w USA. W 1994 roku do zespołu powrócił Rudd, a skład nie zmieniał się aż do 2014 roku. W latach 2014–2016 z grupy odeszli: Malcolm Young, Phil Rudd, Brian Johnson i Cliff Williams.

AC/DC sprzedało ponad 200 milionów albumów na całym świecie, w tym ponad 69 milionów w Stanach Zjednoczonych. Album Back in Black sprzedał się w ponad 49 milionach egzemplarzy, w tym ponad 22 miliony w USA, co czyni go trzecim najlepiej sprzedającym się albumem w historii oraz drugim (po The Dark Side of the Moon) najlepiej sprzedającym się albumem jakiegokolwiek zespołu.

Zespół zajął czwarte miejsce na liście 100 najlepszych artystów hard rocka według VH1 oraz siódme miejsce na liście najlepszych zespołów metalowych według MTV.

Nazwa

Bracia Young twierdzą, że pomysł na nazwę zespołu powstał, gdy zobaczyli akronim „AC/DC” na maszynie do szycia zakupionej przez ich siostrę Margaret. „AC/DC” oznacza prąd przemienny/stały, co informuje, że urządzenie elektryczne zawiera prostownik przetwarzający prąd przemienny na stały. Założyciele zespołu uznali, że ta nazwa symbolizuje surową energię ich muzyki, dlatego ją przyjęli.

Historia

Początkowy okres

W listopadzie 1973 roku Angus i Malcolm Young założyli zespół AC/DC, do którego dołączyli wokalista Dave Evans, perkusista Colin Burgess oraz basista Larry Van Kriedt. 31 grudnia 1973 zagrali swój pierwszy koncert w klubie Chequers w Sydney. Później podpisali kontrakt z wytwórnią Albert Productions, która wydawała albumy w Australii i Nowej Zelandii. Na początku działalności zespołu często dochodziło do zmian w składzie; Burgess był pierwszym wyrzuconym członkiem, a w ciągu roku z zespołu odeszło kilku perkusistów i basistów.

W tym okresie Angus Young przyjął swój charakterystyczny ubiór sceniczny – mundurek szkolny, który pochodzi z jego drugiej szkoły Ashfield Boys High School w Sydney; pomysłodawczynią tego stroju była jego siostra Margaret. Bracia Young uznali, że Dave Evans nie jest odpowiednim frontmanem, ponieważ jego wizerunek bardziej pasował do glamrockowców, jak np. Gary Glitter. Evans bywał czasami zastępowany przez pierwszego menedżera zespołu, Dennisa Laughlina. Problemy osobiste między Evansem a Laughlinem dodatkowo pogarszały sytuację. W tym czasie na wokalistę AC/DC starał się dostać Bon Scott, doświadczony muzyk i przyjaciel George’a Younga.

Era Bona Scotta (1974–1980)

We wrześniu 1974 roku Scott zajął miejsce Evansa w AC/DC. Zespół nagrał z poprzednim wokalistą tylko jeden singel – „Can I Sit Next to You Girl”, który później został ponownie nagrany ze Scottem. W listopadzie 1974 roku grupa nagrała swój debiutancki album pt. High Voltage, który wydano przez Albert Productions tylko w Australii i Nowej Zelandii. Płyta powstała w zaledwie 10 dni i oparta była na instrumentalnych utworach stworzonych przez braci Young, do których później dodano teksty Scotta. Album zadebiutował w lutym 1975 roku, osiągając siódme miejsce na liście sprzedaży w Australii. Po kilku miesiącach skład zespołu ustabilizował się, gdy do grupy dołączyli perkusista Phil Rudd i basista Mark Evans. W 1975 roku zespół wydał jeden z najpopularniejszych singli w Australii – „It’s a Long Way to the Top (If You Wanna Rock ‘n’ Roll)”, który stał się rockowym hymnem AC/DC i dotarł do piątego miejsca na australijskiej liście przebojów. Utwór znalazł się na drugim albumie grupy pt. T.N.T., który również został wydany w Australii i Nowej Zelandii, osiągając odpowiednio 2. i 35. miejsce na krajowych zestawieniach.

Od 1974 do 1977 roku zespół regularnie występował w telewizyjnym programie Countdown prowadzonym przez Molly’ego Meldruma, co przyczyniło się do ich popularności w Australii. 3 kwietnia 1977 roku zespół po raz ostatni wystąpił w tym programie, a przez następne 20 lat nie pojawili się w nim.

Międzynarodowy sukces (1976–1977)

W 1976 roku AC/DC podpisało międzynarodowy kontrakt z wytwórnią Atlantic Records, a następnie przenieśli się do Londynu. W tym czasie zespół intensywnie koncertował w Europie, często jako support dla bardziej znanych grup, takich jak Aerosmith, Blue Öyster Cult, Kiss czy Styx, a także współprzewodzili występom z grupą Cheap Trick.

Pierwszym albumem AC/DC wydanym przez Atlantic była kompilacja utworów z dwóch pierwszych płyt zespołu pt. High Voltage. Składanka osiągnęła sprzedaż przekraczającą 3 miliony egzemplarzy w USA i ponad 60 tysięcy w Wielkiej Brytanii. Utwory na albumie głównie pochodziły z T.N.T., podczas gdy z pierwszej płyty zamieszczono tylko dwa utwory. Kolejny album, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, wydano w tym samym roku w wersjach australijskiej i międzynarodowej, które różniły się okładkami i listami utworów; australijska zawierała utwór „R.I.P. (Rock in Peace)”, który do tej pory nie został wydany poza Australią, podczas gdy edycja międzynarodowa obejmowała „Love at First Feel”, który z kolei został wydany w Australii jedynie jako singel. Dirty Deeds Done Dirt Cheap nie ukazał się w Stanach Zjednoczonych aż do 1981 roku.

W 1977 roku AC/DC wydało Let There Be Rock, który jako pierwszy album zespołu zdobył miejsca na krajowych listach w Wielkiej Brytanii i USA, osiągając odpowiednio 17. i 154. pozycję. Po wydaniu albumu basista Mark Evans został usunięty z zespołu z powodu osobistych różnic z Angusem Youngiem, a na jego miejsce przyszedł Cliff Williams.

Amerykański sukces (1977–1979)

W Stanach Zjednoczonych AC/DC zyskało pierwszą popularność w 1977 roku dzięki stacji radiowej AM 600 WTAC z Michigan, której dyrektor, Peter Cavanaugh, zorganizował dla zespołu występ w Capitol Theater w Flint. W roli supportu wystąpiła grupa MC5, która w tamtym czasie została na krótko reaktywowana.

W 1978 roku AC/DC wydało album Powerage, na którym zadebiutował Cliff Williams. Wydano tylko jeden singel z tego albumu, „Rock ‘n’ Roll Damnation”, który uplasował się na brytyjskiej liście przebojów na 24 miejscu. Podczas trasy koncertowej promującej nowy album zespół nagrał i wydał kolejny album koncertowy, If You Want Blood You’ve Got It, który był pierwszym koncertowym albumem zespołu i przez prawie 10 lat ostatnim, który wyprodukowali Harry Vanda i George Young.

Szósty studyjny album zespołu, Highway to Hell, wydany w 1979 roku, produkowany przez Roberta Lange’a, stał się przełomową płytą grupy. Znalazł się w czołowej dziesiątce albumów w Wielkiej Brytanii i w czołowej 20. w USA, obecnie jest drugą najpopularniejszą płytą AC/DC w USA, sprzedaną w ponad 7 milionach egzemplarzy. Tytułowy singel jest jednym z pięciu singli grupy, który uzyskał status złotej płyty za sprzedaż 500 tysięcy kopii.

Śmierć Bona Scotta (1980)

19 lutego 1980 roku w Londynie, nietrzeźwy Bon Scott zasnął w samochodzie znajomego, Alistaira Kinneara, który zostawił go w samochodzie, a sam poszedł do domu. Rano Kinnear przewiózł nieprzytomnego wokalistę do szpitala King’s College Hospital w londyńskiej dzielnicy Camberwell, gdzie stwierdzono jego zgon. Oficjalnie zmarł z powodu zadławienia się własnymi wymiocinami. Rodzina Scotta pochowała go we Fremantle w zachodniej Australii, gdzie spędził dzieciństwo.

Po śmierci Scotta, pozostali muzycy AC/DC przez krótki czas myśleli o rozwiązaniu zespołu, ale szybko zmienili zdanie i zaczęli szukać nowego wokalisty. Wybór padł na Terry’ego Slessera, lecz ten postanowił rozpocząć karierę solową. Następny kandydat Buzz Shearman również nie dołączył do zespołu z powodu problemów z głosem. Ostatecznie nowym głosem AC/DC został Brian Johnson, który na przesłuchaniu zaśpiewał utwór „Whole Lotta Rosie” z albumu Let There Be Rock oraz „Nutbush City Limits” z repertuaru Ike’a & Tiny Turner.

Era Briana Johnsona (1980–1982)

Z Johnsonem zespół dokończył prace nad utworami, które zaczęli pisać z Scottem do albumu Back in Black. Nagranie płyty miało miejsce w Compass Point Studios na Bahamach kilka miesięcy po śmierci Scotta. Back in Black, wyprodukowany przez Roberta Lange’a i nagrany przez Tony’ego Platta, stał się najlepiej sprzedającym się albumem zespołu – w USA sprzedano milion sztuk płyty w ciągu kilku miesięcy od wydania, a do 2007 roku – ponad 22 miliony kopii. Album osiągnął 1. miejsce w Wielkiej Brytanii i 4. w USA, gdzie przez 131 tygodni był w czołowej dziesiątce. Płytę promowały cztery single; trzy z nich – „You Shook Me All Night Long”, „Hells Bells” i „Back in Black” – zdobyły status złotej płyty w USA za sprzedaż 500 tysięcy egzemplarzy każdego z albumów.

Kolejny album, For Those About to Rock We Salute You z 1981 roku, również odniósł sukces oraz został pozytywnie oceniony przez krytyków. Zawierał jedne z popularniejszych singli zespołu: „Let’s Get It Up” i tytułowy „For Those About to Rock (We Salute You)”, które osiągnęły odpowiednio 13. i 15. pozycję na brytyjskiej liście przebojów. Do wydania Black Ice był to jedyny album AC/DC, który zdobył 1. miejsce w USA, a także ostatni wyprodukowany przez Roberta Lange’a.

Spadek popularności (1983–1988)

W tym czasie narastał konflikt między perkusistą Philem Ruddem a gitarzystą Malcolmem Youngiem, spowodowany plotkami o alkoholizmie i narkotycznej paranoi. Po długim okresie wrogości doszło do bójki między nimi, a Rudd został usunięty z AC/DC. Rudd zdążył nagrać większość partii perkusji na następny album, Flick of the Switch, wydany w 1983 roku, który zespół postanowił wyprodukować samodzielnie, aby powrócić do surowości i prostoty muzyki z wcześniejszych albumów. Album wydano, gdy w zespole był już nowy perkusista, Simon Wright. Flick of the Switch nie odniósł dużego sukcesu z powodu niedopracowanych melodii. W 1984 roku AC/DC zostało uznane za ósme największe rozczarowanie roku w głosowaniu czytelników magazynu Kerrang!. Mimo to, Flick of the Switch osiągnął 4. miejsce w Wielkiej Brytanii. Kolejny album, Fly on the Wall z 1985 roku, wyprodukowany przez Angusa i Malcolma Youngów, został oceniony jako pozbawiony oryginalności, podobnie jak jego poprzednik. W tym roku wydano również film muzyczny o tej samej nazwie, w którym zespół gra pięć z dziesięciu utworów z tego albumu.

Również w 1985 roku miało miejsce wydarzenie związane z AC/DC. Seryjny morderca Richard Ramirez był ich fanem, szczególnie upodobał sobie album Highway to Hell z utworem „Night Prowler”. Na jednym z miejsc zbrodni zostawił czapkę z emblematem AC/DC, a gdy został aresztowany przez policję, miał na sobie koszulkę zespołu. Te wydarzenia przyniosły zespołowi niechciany rozgłos, a wielu rodziców żądało zakazu występów muzyków w niektórych amerykańskich miastach oraz sprzedaży ich albumów.

W 1986 roku zespół wydał album Who Made Who, który był ścieżką dźwiękową do filmu Maksymalne przyspieszenie w reżyserii Stephena Kinga, oraz albumem najbliższym zbiorowi „największych hitów”. Zawierał on starsze utwory, takie jak „Hells Bells” czy „Ride On”, oraz nowsze, jak „Sink the Pink”, a także trzy nowe utwory: „Who Made Who” (wydany jako singel) oraz dwa instrumentalne utwory, „D.T.” i „Chase the Ace”, które były pierwszymi instrumentalnymi utworami studyjnymi wydanymi przez AC/DC. Wydaniu albumu towarzyszyła dziesiąta trasa koncertowa zespołu, Who Made Who World Tour.

W lutym 1988 roku AC/DC zostało wprowadzone do Galerii Sław Australian Recording Industry Association.

Odnowienie popularności (1988–2000)

Album AC/DC z 1988 roku, Blow Up Your Video, został nagrany w Miraval Studio we Francji i ponownie połączył zespół z ich oryginalnymi producentami, Harrym Vandą i George’em Youngiem. Zespół nagrał dziewiętnaście utworów, wybierając z nich dziesięć do wydania. Chociaż album był później krytykowany za nadmiar „wypełniaczy”, odniósł komercyjny sukces, sprzedając więcej egzemplarzy niż dwa poprzednie albumy razem wzięte i osiągając 2. miejsce w Wielkiej Brytanii – najwyższe od czasu Back in Black w 1980 roku. Po wydaniu albumu w lutym 1988 roku, zespół wyruszył w trasę koncertową Blow Up Your Video World Tour, jednak już w kwietniu Malcolm Young ogłosił, że podejmuje leczenie z alkoholizmu, a jego miejsce w zespole tymczasowo zajął jego siostrzeniec, Stevie Young.

Po trasie koncertowej perkusista Simon Wright odszedł z AC/DC, aby pracować z zespołem Dio nad nowym albumem, Lock up the Wolves. Jego miejsce w 1990 roku zajął sesyjny weteran, Chris Slade. Wokalista Brian Johnson nie był dostępny przez kilka miesięcy z powodu finalizowania swojego rozwodu, więc bracia Youngowie napisali wszystkie utwory na następny album, co postanowili kontynuować na kolejnych albumach studyjnych. Nowy album The Razor’s Edge został wyprodukowany przez Bruce’a Fairbairna. Wydany w 1990 roku album zawierał hity: „Thunderstruck” i „Are You Ready”, które osiągnęły odpowiednio 5. i 16. pozycję na rockowej liście Billboardu w USA, a także utwór „Moneytalks”, który dotarł do 3. pozycji na tej samej liście i 23. na krajowej liście. Album osiągnął 2. pozycję w USA, sprzedając ponad 5 milionów egzemplarzy. Niektóre występy z trasy koncertowej The Razor’s Edge Tour zostały nagrane i wydane na albumie koncertowym AC/DC Live z 1992 roku, który również został wyprodukowany przez Fairbairna i uznawany jest za jeden z najlepszych koncertowych albumów metalowych lat 90. W następnym roku AC/DC nagrało utwór „Big Gun” do ścieżki dźwiękowej filmu Bohater ostatniej akcji z Arnoldem Schwarzeneggerem w roli głównej i wydało go jako singel, co przyniosło zespołowi pierwsze 1. miejsce w USA wśród rockowych singli.

W 1994 roku Angus i Malcolm Youngowie zaprosili byłego perkusistę, Phila Rudda, na kilka jam sessions, po czym zdecydowali się przyjąć go z powrotem do zespołu. Ówczesny perkusista Chris Slade, wykazując zrozumienie dla sytuacji, zgodził się opuścić zespół. W 1995 roku zespół z lat 1980–1983 wydał album Ballbreaker, nagrany w Ocean Way Studios w Los Angeles i wyprodukowany przez Rick’a Rubina. Pierwszym singlem z albumu był „Hard as a Rock”, który osiągnął 1. pozycję w USA wśród rockowych singli. Z albumu wydano jeszcze dwa single: „Hail Caesar” i „Cover You in Oil”.

W 1997 roku wydano album kompilacyjny Bonfire, który zawierał cztery albumy: zremasterowaną wersję Back in Black, Volts oraz dwa albumy koncertowe: Live from the Atlantic Studios oraz Let There Be Rock: The Movie. Trzy ostatnie albumy nigdy wcześniej nie zostały wydane przez AC/DC. Volts to głównie zbiór demo zespołu. Live from the Atlantic Studios został nagrany w 1977 roku w Atlantic Studios w Nowym Jorku. Let There Be Rock to podwójny album nagrany w 1979 roku w The Pavillon w Paryżu, będący jednocześnie ścieżką dźwiękową z koncertu zespołu.

W 2000 roku zespół wydał swój czternasty album studyjny, Stiff Upper Lip, wyprodukowany przez George’a Younga. Album został lepiej oceniony przez krytyków niż Ballbreaker, chociaż zauważono brak nowych pomysłów. W 2001 roku w Australii wydano album z dodatkową płytą zawierającą trzy teledyski i kilka utworów nagranych podczas koncertu zespołu w Madrycie w 1996 roku. Stiff Upper Lip osiągnął 1. miejsce w Niemczech, Szwecji i Finlandii, 2. we Francji i Szwajcarii, 5. w Kanadzie, 7. w USA oraz 12. w Wielkiej Brytanii i Nowej Zelandii. Pierwszy singel z albumu, „Stiff Upper Lip”, utrzymywał się na 1. miejscu rockowych singli w USA przez cztery tygodnie. Pozostałe single z albumu, „Safe in New York City” i „Satelite Blues”, osiągnęły odpowiednio 21. i 7. pozycję w USA wśród rockowych singli.

XXI wiek

W 2000 roku AC/DC podpisało długoterminowy, wieloalbumowy kontrakt z wytwórnią Sony Music, która zobowiązała się do wydania serii zremasterowanych albumów AC/DC. Każdy album zawierał rozbudowaną książeczkę z rzadkimi fotografiami, opisami i recenzjami dotyczącymi albumu oraz notatkami. W 2003 roku zremasterowano wszystkie albumy zespołu (z wyjątkiem Ballbreaker i Stiff Upper Lip) i wydano je. Zremasterowany Ballbreaker wydano w październiku 2005 roku, a Stiff Upper Lip – w kwietniu 2007 roku.

W 2003 roku bracia Youngowie i Bon Scott otrzymali nagrodę Teda Alberta za Wybitne Zasługi dla Australijskiej Muzyki na APRA Music Awards. 30 czerwca 2003 roku zespół wystąpił na lotnisku w Toronto w Kanadzie z The Rolling Stones i Rush przed około półmilionową publicznością, co miało na celu pomoc miastu po epidemii wirusa SARS. Był to jeden z największych koncertów w historii Ameryki Północnej.

1 października 2004 roku w Melbourne, aleja Korporacyjna (ang. Corporation Lane) otrzymała nową nazwę na cześć zespołu. Miasto zakazało użycia ukośnika w nazwach ulic, więc cztery litery połączono – ACDC Lane, a w tle znajduje się piorun. Aleja znajduje się w pobliżu ulicy Swanston, gdzie w 1976 roku zespół nagrał teledysk do utworu „It’s a Long Way to the Top (If You Wanna Rock ‘n’ Roll)”.

W 2007 roku całkowita sprzedaż albumów AC/DC w Stanach Zjednoczonych osiągnęła 69 milionów egzemplarzy, co sprawiło, że zespół znalazł się na piątym miejscu wśród grup, które sprzedały najwięcej albumów w USA, za The Beatles, Led Zeppelin, Eagles i Pink Floyd. Najlepiej sprzedający się album zespołu, Back in Black, w 2007 roku w USA (sprzedano ponad 22 miliony egzemplarzy) zajmuje piąte miejsce wśród najlepiej sprzedających się albumów w tym kraju.

AC/DC zostało wprowadzone do Rock and Roll Hall of Fame w marcu 2003 roku. Podczas ceremonii zespół wykonał utwory „Highway to Hell” i „You Shook Me All Night Long” wspólnie z prowadzącym ceremonii wokalistą Aerosmith, Stevenem Tylerem.

Od stycznia 2006 roku zespół pracował nad nowym albumem studyjnym. W wywiadzie z początku 2004 roku Brian Johnson oświadczył, że po raz pierwszy od albumu Blow Up Your Video z 1988 roku zajmie się tworzeniem tekstów utworów. Powiedział również, że napisane zostały ostrzejsze riffy niż na albumie Stiff Upper Lip. W wywiadzie z 22 kwietnia 2005 roku Johnson stwierdził, że zespół nie wie, kiedy album będzie nagrany i kto będzie jego producentem. Malcolm Young zaznaczył, że nowy album „musi być idealny”, a Johnson wspomniał o możliwości wydania podwójnego albumu. 7 maja 2007 roku pojawiły się plotki, że AC/DC nagrało już nowy album, który ma być wydany w styczniu 2008 roku, po czym zespół wyruszy w światową trasę koncertową. 12 stycznia 2008 roku prezes wytwórni Albert Productions, Danny Keenan, zaprzeczył trzem plotkom związanym z nowym albumem: AC/DC nie nagrywa obecnie albumu, nie nagrywa go z Robertem Lange (producentem AC/DC na przełomie lat 70. i 80.) oraz nie ma on jeszcze tytułu, tym bardziej tytułu „Strap It On”, który był jedynie wymyślony przez fanów grupy.

16 października 2007 roku wytwórnia Columbia Records wydała dwupłytowe DVD, Plug Me In, kompilujące m.in. (niepublikowane w większości do dziś) koncerty na żywo, występy telewizyjne oraz wywiady. Na pierwszej płycie znajdują się materiały z okresu, gdy Bon Scott był wokalistą zespołu, a na drugiej płycie – materiały z Brianem Johnsonem. Tego samego dnia wydano edycję kolekcjonerską Plug Me In z dodatkową, trzecią płytą, na której znajdują się rzadkie występy zarówno ze Scottem, jak i z Johnsonem. Jeszcze przed premierą nowego wydawnictwa zamówiono ponad 500 tysięcy kopii na całym świecie.

W połowie kwietnia 2008 roku na oficjalnej stronie AC/DC ogłoszono, że zespół nagrywa nowy album w Vancouver, gdzie grupa nagrywała album Stiff Upper Lip. Producentem płyty był Brendan O’Brien, a inżynierem dźwięku (bądź również producentem) Mike Fraser, który współpracował z AC/DC przy ostatnich dwóch płytach Ballbreaker i Stiff Upper Lip. Wokalista Brian Johnson potwierdził, że gitarzyści Angus i Malcolm Youngowie kończą pracę nad płytą, po czym pozostanie do zrealizowania projekt okładki i ostateczna promocja nowego wydawnictwa, łącznie z nową trasą koncertową zespołu. 28 sierpnia 2008 roku wydano pierwszy singel „Rock ‘n’ Roll Train” z nowego albumu AC/DC, Black Ice, który miał premierę 20 października 2008 roku.

29 września 2009 roku zespół oficjalnie potwierdził wydanie albumu Backtracks, który zawierał rzadkie utwory AC/DC, wydane na australijskich longplayach lub singlach zespołu. Backtracks został wydany 10 listopada.

Na tej samej stronie w grudniu 2009 roku zamieszczono informację o nadchodzącej trasie koncertowej po Europie. W połowie 2010 roku AC/DC odwiedziło Rumunię, Włochy, Austrię, Niemcy, Francję, a także – o czym zespół poinformował później – Szwajcarię oraz Polskę.

W kwietniu 2014 roku zespół ogłosił, że gitarzysta Malcolm Young z powodu problemów zdrowotnych opuszcza zespół, co wywołało spekulacje na temat zakończenia działalności grupy. 24 września 2014 roku AC/DC potwierdziło wydanie nowego albumu noszącego tytuł Rock or Bust, mającego premierę w grudniu tego roku, przy okazji ogłaszając, że Malcolm nie wróci do zespołu, a jego miejsce zajmie Stevie Young, bratanek braci Young. Była to pierwsza płyta zespołu bez Malcolma.

W kwietniu 2016 roku zespół ogłosił, że tymczasowym wokalistą grupy został Axl Rose, zastępując dotychczasowego frontmana Briana Johnsona, który z powodu problemów ze słuchem nie mógł kontynuować działalności koncertowej, ale nadal nagrywał z zespołem w studio. We wrześniu tego samego roku z zespołu odszedł basista Cliff Williams.

18 listopada 2017 roku zmarł Malcolm Young. Na oficjalnej stronie zespołu oraz ich profilu na Facebooku zamieszczono informację o śmierci muzyka, który przez kilka lat cierpiał na demencję.

W 2018 roku, z okazji 45-lecia AC/DC, Australia Post wydało serię znaczków przedstawiających okładki wszystkich albumów zespołu. Pomysł ten spotkał się z krytyką fanów grupy z powodu obecności okładek z międzynarodowych edycji płyt, różniących się od oryginalnych australijskich wersji.

Skład

Obecny skład zespołu

  • Angus Young – gitara prowadząca (od 1973)
  • Stevie Young – gitara rytmiczna (od 2014)
  • Phil Rudd – perkusja (1975–1983, 1994–2015, od 2020; nie koncertuje od 2023)
  • Cliff Williams – gitara basowa (1977-2016, od 2020; nie koncertuje od 2024)
  • Brian Johnson – wokal (1980-2016, od 2020)

Byli członkowie

  • Malcolm Young – gitara rytmiczna (1973–2014; zm. 2017)
  • Dave Evans – wokal (1973–1974)
  • Bon Scott – wokal (1974–1980; jego śmierć)
  • Larry Van Kriedt – gitara basowa (1973–1974, 1975)
  • Neil Smith – gitara basowa (1974; zm. 2013)
  • Rob Bailey – gitara basowa (1974, 1974–1975)
  • George Young – gitara basowa (1974, 1975; zm. 2017)
  • Paul Matters – gitara basowa (1975; zm. 2020)
  • Bruce Howe – gitara basowa (1975)
  • Mark Evans – gitara basowa (1975–1977)
  • Colin Burgess – perkusja (1973–1974; zm. 2023)
  • Ron Carpenter – perkusja (1974)
  • Russel Coleman – perkusja (1974)
  • Noel Taylor – perkusja (1974)
  • Peter Clack – perkusja (1974, 1974–1975)
  • John Proud – perkusja (1974)
  • Tony Currenti – perkusja (1974)
  • Chris Slade – perkusja (1989-1994, 2015-2020)
  • Simon Wright – perkusja (1983–1989)

Muzycy sesyjni

  • Dennis Laughlin – wokal (1974; zm. 2019) – menedżer zespołu, który okazjonalnie zastępował na koncertach Dave’a Evansa.
  • B. J. Wilson – perkusja (1983) – został przydzielony do nagrania ścieżek albumu Flick of the Switch, po wyrzuceniu Phila Rudda z zespołu. Jego wkład nie został jednak ostatecznie wykorzystany na albumie.
  • Stevie Young – gitara rytmiczna (1988) – pod koniec trasy Blow Up Your Video zastąpił Malcolma Younga, który miał problemy z sercem.
  • Paul Greg – gitara basowa (1991) – zastąpił basistę Cliffa Williamsa na kilku koncertach trasy The Razor’s Edge, gdy Williams był chory.
  • Bob Richards – perkusja (2014) – zastąpił Phila Rudda podczas kręcenia teledysków do singli Rock or Bust oraz Play Ball w Londynie, w których Rudd nie mógł uczestniczyć z powodu sytuacji rodzinnej.
  • Axl Rose – wokal (2016)

Oś czasu

Dyskografia

Albumy studyjne

  • High Voltage (1975)
  • T.N.T. (1975)
  • High Voltage (1976)
  • Dirty Deeds Done Dirt Cheap (1976)
  • Let There Be Rock (1977)
  • Powerage (1978)
  • Highway to Hell (1979)
  • Back in Black (1980)
  • For Those About to Rock We Salute You (1981)
  • Flick of the Switch (1983)
  • Fly on the Wall (1985)
  • Blow Up Your Video (1988)
  • The Razor’s Edge (1990)
  • Ballbreaker (1995)
  • Stiff Upper Lip (2000)
  • Black Ice (2008)
  • Rock or Bust (2014)
  • Power Up (2020)

Przypisy

Bibliografia

  • Malcolm Dome: AC/DC. Proteus Books, 1999. ISBN 0-86276-011-9.
  • Richard Bunton: AC/DC: Hell Ain’t No Bad Place to Be. Omnibus Books, 1983. ISBN 0-7119-0082-5.
  • Tim Holmes: AC/DC (Monsters of Metal). Ballantine, 1986. ISBN 0-345-33239-3.
  • Martin Huxley: AC/DC: The World’s Heaviest Rock. Lightning Source, Inc., 1996. ISBN 0-312-30220-7.
  • Paul Stenning: AC/DC: Two Sides to Every Glory. Chrome Dreams, 2005. ISBN 1-84240-308-7.

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona AC/DC (ang.)