Abu Jusuf Jakub ibn Abdulhak (arab. أبو يوسف يعقوب بن عبد الحق = Abū Yūsuf Yaʿqūb ibn ʿAbd al-Ḥaqq, zmarł w 1286 roku pod Algeciras) był sułtanem Maroka z dynastii Marynidów, synem szejka Abdulhaka I.
Życiorys
Abu Jusuf Jakub objął tron po zgonie swojego brata Abu Jahji Abu Bakra oraz po krótkim rządzeniu bratanka Umara. Już wcześniej, podczas panowania brata, gdy rozpoczęła się marynidzka ekspansja w Maroku, Abu Jusuf Jakub pełnił funkcję zarządcy w Fezie. Po ogłoszeniu się sułtanem, zdołał stawić czoła opozycji ze strony krewnych i skoncentrować władzę w swoim ręku. W 1269 roku, zdobywając Marrakesz, zadał decydujący cios dynastii Almohadów, a w kolejnych latach jego rządy przywróciły Maroku status największej potęgi militarnej w Maghrebie. Dzięki wsparciu, które udzielał marabutom, zyskał również reputację bardzo pobożnego władcy.
Abu Jusuf Jakub zorganizował cztery wyprawy wojenne do Andaluzji, aby wspierać rządzących w Grenadzie Nasrydów w obliczu ataków ze strony Kastylii. W 1275 roku odniósł zwycięstwo w bitwie pod Éciją, co sprawiło, że Nasrydzi uznali się za wasali Marynidów.
Ostatecznie zginął podczas ostatniej wyprawy, w trakcie oblężenia Algeciras. Po jego śmierci władzę przejął jego syn Abu Jakub Jusuf.
Przypisy
Bibliografia
Ulrich Haarmann: Geschichte der Arabischen Welt. C.H. Beck, München, 2004. ISBN 3-406-47486-1
Arnold Hottinger: Die Mauren. Arabische Kultur in Spanien, Wilhelm Fink Verlag, München, 1995. ISBN 3-7705-3075-6