Abu Inan Faris ibn Ali (arab. أبو عنان فارس بن علي; ur. 1317, zm. 1358) był sułtanem Maroka z dynastii Marynidów, a także synem sułtana Abu al-Hassana Alego I.
Życiorys
Abu Inan Faris już w czasie życia swojego ojca sprawował funkcję zarządcy w Tilimsan. Gdy dowiedział się o przegranej marokańskich wojsk w bitwie przeciw beduinom pod Kairuanem w 1350 roku, sądząc, że jego ojciec zmarł, ogłosił się władcą całego Maroka. Jednak sułtanowi udało się wrócić do kraju, co doprowadziło do walk o władzę, z których ostatecznie zwycięsko wyszedł Abu Inan Faris. Po śmierci ojca w 1351 roku, został powszechnie uznany za sułtana.
Abu Inan Faris był wielkim entuzjastą sztuki i kultury. Zapraszał do swojego dworu poetów oraz uczonych, w tym Ibn Chalduna. Na jego zlecenie w Fezie powstała szkoła koraniczna Bu Inania.
Podobnie jak jego ojciec, Abu Inan Faris dążył do zjednoczenia Maghrebu pod rządami Marynidów. W 1352 roku stłumił rebelię w Tilimsan, a w 1358 roku zdołał wkroczyć do Tunisu, jednak musiał się wycofać do Maroka, gdy poległy tam arabskie oddziały, które go wspierały.
W tym samym 1358 roku, w wyniku spisku dworskiego, został uduszony przez jednego z wezyrów. W kraju wybuchły walki o władzę, w które zaangażowany był także Ibn Chaldun. W kolejnych latach, mimo że Marynidzi formalnie pozostali na tronie aż do 1465 roku, realna władza w Maroku przeszła w ręce wezyrów z dynastii Wattasydów. To oni mieli kluczowy wpływ na wybór i obalenie kolejnych sułtanów.
Przypisy
Bibliografia
Ulrich Haarmann: Geschichte der Arabischen Welt. C.H. Beck München, 2001 ISBN 3-406-38113-8.
Stephan und Nandy Ronart: Lexikon der Arabischen Welt. Artemis Verlag Düsseldorf, 1972 ISBN 3-7608-0138-2.