Abu Hassun ibn Muhammad
Abu Hassun ibn Muhammad (arab. أبو الحسن أبو حسون علي بن محمد – Abu al-Hassan Abu Hassun Ali ibn Muhammad, zm. 1554) był regentem Wattasydów w Maroku, synem sułtana Muhammada asz-Szajcha al-Mahdiego oraz stryjem ostatniego wattasydzkiego sułtana Abu al-Abbasa Ahmada.
Panowanie Abu al-Abbasa Ahmada
W okresie rządów Abu al-Abbasa Ahmada w latach 1524–1549, słaba pozycja dynastii Wattasydów w Maroku stała się jeszcze bardziej osłabiona przez wpływy Portugalczyków, marabutów, bractw islamskich, a także coraz silniejszego rodu Saadytów na południu. Mimo tych trudności, Abu Hassun zdołał zawrzeć przymierze z religijnymi bractwami oraz Osmanami z Algierii, co pozwoliło mu opóźnić ekspansję Saadytów na północ. W obliczu zagrożenia ze strony Saadytów, zawarto nawet pokój z Portugalczykami, którzy okupowali marokańskie porty. Sam sułtan Abu al-Abbas Ahmad został wzięty do niewoli przez Saadytów w 1527 roku, a Abu Hassun doprowadził do jego uwolnienia dopiero w 1547 roku, odstępując w zamian Meknes. Mimo tych starań, nie zdołał powstrzymać zdobycia Fezu i obalenia dynastii przez saadyckiego szejka Muhammada asz-Szajcha w 1549 roku.
Ucieczka i dalsze losy
Po tym wydarzeniu, Abu Hassun uciekł do Hiszpanii. Próbował namówić cesarza Karola V Habsburga do interwencji w Maroku. Ostatecznie znalazł wsparcie u Osmanów w Algierze. Dzięki ich pomocy, udało mu się na krótko odzyskać Fez w 1554 roku, jednak jeszcze w tym samym roku zginął z rąk Muhammada asz-Szajcha, co ostatecznie zakończyło panowanie Wattasydów.
Bibliografia
Ulrich Haarmann: Geschichte der Arabischen Welt. Herausgegeben von Heinz Halm. 4. überarbeitete und erweiterte Auflage. C. H. Beck, München 2001, ISBN 3-406-47486-1 (Beck’s historische Bibliothek).