Abu al-Kasim al-Chu’i
Abu al-Kasim al-Chu’i (arab. أبو القاسم الخوئي, pers. ابوالقاسم خویی, Abolghasem Choji; urodziny: 19 listopada 1899 r. w Choj, Iran; zgon: 8 sierpnia 1992 r. w Kufie, Irak) był szyickim duchownym z Iraku, znanym jako wielki ajatollah. Uznawany jest za jedną z najbardziej wpływowych osobistości w irackim życiu publicznym przed obaleniem reżimu Saddama Husajna.
Urodził się w Iranie, pod rządami Kadżarów. W wieku trzynastu lat wyjechał do irackiego miasta An-Nadżaf, aby studiować teologię islamską w tamtejszej hauzie. Zyskał tytuł wielkiego ajatollaha, stając się duchowym przewodnikiem milionów szyitów. Choć krytykował rządy Mohammada Rezy Pahlawiego, nie poparł irańskiej rewolucji islamskiej kierowanej przez ajatollaha Ruhollaha Chomejniego, przynależąc do grupy tradycyjnych uczonych szyickich, którzy odrzucali zaangażowanie duchownych w politykę. Zajął również neutralne stanowisko podczas wojny iracko-irańskiej. Po upadku powstania w 1991 roku, został osadzony przez Saddama w domowym areszcie, gdzie pozostał aż do swojej śmierci. Jest autorem ponad dziewięćdziesięciu książek na temat islamu.
Posiadał kilku synów; jednym z nich był ajatollah Muhammad Taki al-Chu’i, który zginął w wyniku obrażeń odniesionych 21 lipca 1994 r. w podejrzanym wypadku samochodowym. Oficjalne raporty amerykańskiego rządu oraz ONZ sugerują, że Mohammad zginął na skutek działań Saddama, w wyniku sfingowanego wypadku, w wyniku którego wykrwawił się na śmierć. Inni członkowie rodziny al-Chu’i również doświadczyli intensywnych prześladowań. Jego syn, ajatollah Abd al-Madżid al-Chu’i, został zamordowany tuż po wyzwoleniu kraju.
Wśród jego studentów znajdowali się m.in. Muhammad Bakir as-Sadr, Muhammad Mahdi Szams ad-Din, Musa as-Sadr, Muhammad at-Tidżani oraz Ali as-Sistani. Ten ostatni został oficjalnie uznany za jego następcę.
Przypisy