Abu al-Faradż al-Isfahani
Abu al-Faradż al-Isfahani (897 w Isfahanie – 967 w Bagdadzie) był arabskim historykiem, poetą oraz antologistą.
Choć urodził się w Persji, miał arabskie pochodzenie. Studia rozpoczął w Bagdadzie, gdzie spędził większość swojego życia, będąc pod opieką członków dynastii Bujjidów. Przez pewien czas przebywał także na dworze Sajf ad-Dauli z dynastii Hamdanidów w Aleppo.
Zgodnie z jego własnymi słowami, wśród jego nauczycieli i kolegów akademickich znajdowali się m.in. At-Tabari, Ibn Durajd i As-Suli.
Najważniejszym dziełem, które pisał przez 55 lat, była obszerna encyklopedyczna Księga pieśni (Kitab al-Aghani). Zgromadzone w tej antologii teksty zostały podzielone na sto „melodii” (rozdziałów), które zawierały informacje biograficzne o autorach oraz obszerne cytaty z ich twórczości. W dziele tym zebrano materiały literackie, dokumentujące rozwój literatury arabskiej od okresu przedislamskiego aż do X wieku. W wersji drukowanej tekst ten liczy około 20 tomów.
Do innych dzieł wydanych przez Abu al-Faradża al-Isfahaniego należą:
- biografie potomków Abu Taliba – wuja proroka Muhammada oraz ojca Ali ibn Abi Taliba,
- zbiór poezji Abu Tammama i Abu Nuwasa.
Przypisy
Bibliografia
J. Bielawski, Historia literatury arabskiej. Zarys, Warszawa 1968, s. 156-157.
J. Bielawski, Klasyczna literatura arabska, Warszawa 1995, s. 138-141.
Mały słownik kultury świata arabskiego, Wiedza Powszechna, Warszawa, 1971.