Abu al-Atahijja, właściwie Isma’il ibn al-Kasim (ur. 748, zm. 825) – był arabskim poetą z beduińskiego plemienia Anaza.
Życiorys
Urodził się w Kufie, gdzie spędził swoje pierwsze lata, a następnie osiedlił się w Bagdadzie. Zajmował się garncarstwem, jednocześnie tworząc lekkie i zabawne utwory, które szybko przyniosły mu popularność. Był znany nawet na dworze kalifa Al-Mahdiego. Jednakże, wplątał się w intrygi dworskie, starając się zdobyć serce służącej na dworze kalifa. Niestety, jego romans zakończył się utratą łask władcy, a poeta został oskarżony o odstępstwo od islamu i uwięziony. Wyszedł z więzienia dopiero podczas panowania kalifa Haruna ar-Raszida (786-804).
Twórczość Abu al-Atahijji jest zróżnicowana. Początkowo pisał proste i lekkie wiersze, jednak z biegiem czasu, pod wpływem swoich doświadczeń życiowych, zmienił tematykę swoich utworów, koncentrując się głównie na poezji ascetycznej oraz poruszając kwestie przemijania, nietrwałości życia i nieuchronności śmierci. Tworzył panegiryki, elegie, utwory liryczne, poezję religijną oraz moralizatorską. W jego twórczości i języku można dostrzec tendencje modernistyczne.
Na język polski przetłumaczony został reprezentatywny wybór jego twórczości, który można znaleźć w antologiach: Klasyczna poezja arabska. Poezja epoki Abbasydów (VIII-XIII w.), Warszawa 1988 oraz Poezja arabska. Wiek VI-XIII. Wybór, Wrocław-Warszawa-Kraków 1997 (przekłady autorstwa Aleksandry Witkowskiej i Janusza Daneckiego).
Przypisy
Bibliografia
J. Bielawski, Historia literatury arabskiej. Zarys, Warszawa 1968, s. 128-129.
J. Bielawski, Klasyczna literatura arabska, Warszawa 1995, s. 114,116.
J. Danecki (opr.), Klasyczna poezja arabska. Poezja epoki Abbasydów (VIII-XIII w.), Warszawa 1988, s. 55-77.
J. Danecki (opr.), Poezja arabska. Wiek VI-XIII. Wybór, Wrocław-Warszawa-Kraków 1997, s. 345-363.
P. Siwiec, Abu Al-Atahiya, poeta, błazen, asceta, Kraków 2012.