Abstrakcja organiczna
Abstrakcja organiczna to nurt estetyczny, który zainicjowali rzeźbiarze Constantin Brâncuși oraz Hans Arp na początku XX wieku. Kontynuatorami tej tradycji byli artyści tacy jak Barbara Hepworth, Henry Moore oraz Étienne Hajdú. W malarstwie abstrakcyjnym ten organiczny styl rozwijał się głównie pod wpływem ekspresjonizmu i surrealizmu. W architekturze nurt ten został zapoczątkowany przez takich twórców jak Erich Mendelsohn, Hugo Häring oraz Hans Scharoun, a jego wpływy są szczególnie widoczne w pracach współczesnych architektów, w tym Frank Gehryego i Lars Spuybroek.
Nurt ten polega na formowaniu kształtów inspirowanych naturą, ale bez dosłownego odwzorowywania jej elementów. Abstrakcja organiczna w sztuce jest przeciwieństwem abstrakcji geometrycznej, jednak warto zauważyć, że podział ten nie jest absolutny.
W Polsce wpływy Moore’a odczuli m.in. artyści tacy jak Zdzisław Beksiński, Jerzy Jarnuszkiewicz, Barbara Zbrożyna, Alina Ślesińska i Władysław Tumkiewicz.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Adam Kotula, Piotr Krakowski, Sztuka abstrakcyjna, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1973, wyd. 2. 1977, PB 8094/77.
- Peter Blundell-Jones, Hugo Häring: the organic versus the geometric, Edition Axel Menges, Stuttgart 1999, ISBN 3-930698-91-9.
- Aleksander Serafin, Abstrakcja geometryczna, a forma organiczna, Politechnika Łódzka, Łódź 2014, ISBN 9788372835963.