Abstrakcja geometryczna

Holandia: De Stijl i teoria neoplastycyzmu
Holandia, Francja, Anglia: Piet Mondrian
Niemcy: założenia Bauhausu
Polska: Wojciech Fangor, Wacław Szpakowski, Jerzy Lengiewicz
Rosja, Niemcy, Francja: Kandinsky
Rosja, ZSRR: Kazimierz Malewicz, Władimir Tatlin, Aleksandr Rodczenko, El Lissitzky

Abstrakcja geometryczna to nurt w sztuce, który koncentruje się na różnorodnych formach geometrii. Stanowi ona przeciwieństwo abstrakcji organicznej.

Historia

W ramach abstrakcji wyodrębniły się dwa główne style malarskie: abstrakcja geometryczna, określana jako zimna, oraz abstrakcja organiczna, znana jako gorąca.

Abstrakcja geometryczna zrodziła się w wyniku kryzysu tradycyjnej sztuki naśladującej rzeczywistość, który rozpoczął się pod koniec XIX wieku. Kryzys ten był spowodowany zmianami społecznymi oraz wynalezieniem fotografii.

Choć okres abstrakcji datuje się na lata 1945–1955, to już w 1915 roku Malewicz opublikował swój manifest dotyczący suprematyzmu, którym określał swoje dzieła. Również Piet Mondrian od 1911 roku zaczął tworzyć w stylu abstrakcyjnym, co ostatecznie doprowadziło go do kompozycji z kwadratami i białymi liniami.

W latach 1918–1939 abstrakcja geometryczna dominowała, opierając się na intelektualnej dyscyplinie i była reprezentowana przez klasyków międzywojennej awangardy oraz grupy takie jak „Blok”, „Praesens” i „a. r.”. W kontekście sztuki abstrakcyjnej pojawiły się idee łączenia malarstwa z innymi sztukami plastycznymi, rozwijało się pojęcie jedności stylowej, a twórczość teoretyczna miała się dobrze.