ASN.1 – Abstrakcyjna Notacja Składniowa Numer Jeden
ASN.1 (od ang. Abstract Syntax Notation One) to standard ITU-T, który służy do opisywania struktur przeznaczonych do reprezentacji, kodowania, transmisji oraz dekodowania danych. Oferuje zbiór formalnych zasad umożliwiających opis obiektów w sposób niezależny od konkretnych rozwiązań sprzętowych.
Jest to standard ITU-T/ISO, który po raz pierwszy został wprowadzony w 1984 roku w dokumencie CCITT X.409’84. W 1988 roku opublikowano go jako osobny dokument ITU-T X.208. W 1994 roku ukazała się nowa wersja w dokumentach ITU-T z serii X.680 (X.680-X.683). Dokument ITU-T X.208 został wycofany w 2002 roku.
Standard ASN.1 definiuje jedynie składnię abstrakcyjną informacji, natomiast nie ustala sposobu jej kodowania w pliku. Metody kodowania danych zapisanych w składni ASN.1 zostały opisane w kolejnych standardach ITU-T/ISO.
Podstawowe metody kodowania:
- BER (Basic Encoding Rules) – dokument X.690
- CER (Canonical Encoding Rules) – modyfikacja BER
- DER (Distinguished Encoding Rules) – modyfikacja BER
- PER (Packed Encoding Rules) – dokument X.691
- XER (XML Encoding Rules) – dokument X.693, X.694
Notacja ASN.1 jest szeroko stosowana w wielu dokumentach ITU-T do definiowania standardów telekomunikacyjnych, w tym w serii X.400 (poczta) oraz X.500 (usługi katalogowe). Została również wykorzystana przez organizacje 3GPP oraz ETSI do określenia protokołów sieci radiowej, w tym dla telefonii mobilnej trzeciej i czwartej generacji (UMTS, LTE, LTE-Advanced). Dzięki notacji ASN.1, organizacja ETSI zarządza różnymi identyfikatorami, które mogą być używane w opisach ASN.1, w tym oznaczeniami technik telekomunikacyjnych oraz operatorów.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zalecenia ITU-T serii X
