Absolutio ab instantia
Absolutio ab instantia (łac. uwolnienie od sądu) to jedna z czterech kluczowych kategorii wyroków, jakie były wydawane przez sądy w ramach inkwizycyjnego procesu karnego, zgodnie z Constitutionis Criminalis Carolinae. Kategoria ta została wprowadzona do niemieckiego systemu prawnego dzięki działalności Johanna Brunnemanna, który wzorował się na prawie włoskim.
Trzy pozostałe kategorie wyroków to: uniewinnienie, skazanie oraz wyrok z podejrzenia. Absolutio ab instantia miała miejsce, gdy nie zebrano pełnych dowodów na winę oskarżonego, a jedynie przedstawiono uzasadnione podejrzenia o popełnienie przestępstwa. W takim przypadku sąd nie orzekał o karze, lecz pozostawiał oskarżonego w stanie podejrzenia o przestępstwo, co umożliwiało wznowienie postępowania w przyszłości, gdyby pojawiły się nowe, nieznane wcześniej dowody obciążające. Oskarżony mógł być wówczas pozbawiony wolności „na wszelki wypadek” do momentu ujawnienia takich dowodów.
W obecnym polskim postępowaniu karnym, w kontekście zasady domniemania niewinności, w podobnych sytuacjach sąd wydaje wyrok uniewinniający dla oskarżonego.
Przypisy
Bibliografia
- Tomasz Grzegorczyk, Janusz Tylman: Polskie postępowanie karne. Warszawa: LexisNexis, 2011. ISBN 978-83-7620-704-9. Brak numerów stron w książce
- Katarzyna Sójka-Zielińska: Historia prawa. Warszawa: LexisNexis, 2001. ISBN 83-7334-393-8. Brak numerów stron w książce
- Stanisław Waltoś: Proces karny. Zarys systemu. Warszawa: LexisNexis, 2008. ISBN 978-83-7334-870-7. Brak numerów stron w książce