Abrsia misophrioides to gatunek widłonoga należący do rzędu oczlikowców oraz podrzędu Ergasilida, który jest jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju Abrsia oraz rodziny Abrsiidae.
Taksonomia
Po raz pierwszy gatunek ten został opisany w 2008 roku przez Tomislava Karanovica. Jako miejsce typowe wskazano Swansea w australijskiej Nowej Południowej Walii. Karanovic przyporządkował ten gatunek do monotypowego rodzaju Abrsia, nadając mu nazwę na cześć programu Australian Biological Resources Study, który wsparł jego badania. Epitet gatunkowy po łacinie oznacza „podobny do Misophrioida”.
Morfologia
Obecnie znane są jedynie samice tego gatunku, które osiągają długość od 506 do 519 μm. Ich ciało ma przysadzisty kształt, z wyraźnie rozbudowanym głowotułowiem, smukłym pierwszym segmentem tułowia oraz walcowatą resztą ciała.
Czułki pierwszej pary (antennule) są krótkie, masywne i pozbawione ornamentacji, sięgają do środka długości głowotułowia. Składają się z dwunastu członów, które mają odpowiednio: 1, 9, 3, 1, 0, 1, 0, 1, 2, 1, 2 oraz 7 szczecinek; pierwsze dwa człony mają częściowo zlane przednie powierzchnie. Czułki drugiej pary (anteny) są smukłe, zbudowane z koksobazy z jedną szczecinką oraz trójczłonowego endopoditu, który zawiera jedną szczecinkę na pierwszym członie, dwie na drugim i sześć na ostatnim. Między pierwszym a drugim członem endopoditu znajduje się kolankowate zagięcie, a człony drugi i trzeci są częściowo zlane.
Warga górna jest bardzo długa i szeroko zaokrąglona. Żuwaczki mają biodra z dobrze rozwiniętymi gnatobazami, których krawędzie tnące dzielą się na trzy regiony: wewnętrzny z trzema silnymi zębami złożonymi oraz pięcioma długimi spinuli, środkowy z pięcioma prostymi zębami i dwanaście mniejszych spinuli, a zewnętrzny z dwiema krótkimi szczecinkami. Każda żuwaczka ma głaszczek zbudowany z dużej części, która jest tak długa jak szeroka, mającej jedną boczną szczecinkę oraz dwie przedwierzchołkowe allobazy, a także smukłego, czworokątnego bazipoditu z dwoma bocznymi i dwoma wierzchołkowymi szczecinkami oraz smukłego, trójczłonowego egzopoditu z jedną szczecinką na pierwszym członie, jedną na drugim i dwiema na ostatnim. Szczęki pierwszej pary składają się z synkoksytu z dobrze wykształconymi artrytie, bazipoditu, dwuczłonowego endopoditu oraz jednoczłonowego egzopoditu. Druga para szczęk jest solidna, zbudowana z przedbiodrza, biodra, bazipoditu oraz dwuczłonowego endopoditu. Znacznie mniejsze szczękonóża składają się z synkoksytu, bazipoditu oraz drobnego, wyposażonego w trzy szczecinki endopoditu.
Tułów (metasoma) ma pięć par odnóży pływnych, które charakteryzują się bardzo długimi i mocnymi szczecinkami. Odnóża pierwszej pary są oddzielone sklerytem interkoksalnym i zbudowane z biodra z jedną szczecinką wewnętrzną, bazypoditu z jedną szczecinką nasadową, jednoczłonowego endopoditu oraz jednoczłonowego egzopoditu. Odnóża drugiej pary są również oddzielone sklerytem interkoksalnym, zbudowane w ten sam sposób, ale bez wspomnianych szczecinek. Odnóża trzeciej pary są mniejsze od drugiej, nieoddzielone sklerytem, umieszczone bocznie, składające się z biodra, bazipoditu i jednoczłonowego egzopoditu. Biodro jest nieuzbrojone, a bazipodit ma jedną długą, smukłą szczecinkę nasadową zewnętrzną. Egzopodit, który jest 2,3 razy dłuższy od bazipoditu, ma na końcu trzy struktury dwupierzaste. Odnóża czwartej pary są mniejsze od trzeciej, nieoddzielone sklerytem interkoksalnym, umieszczone bocznie, składające się z koksobazy i jednoczłonowego egzopoditu, który jest tej samej długości, ale dwukrotnie szerszy. Koksobaza ma kilka długich kolców na krawędzi wewnętrznej oraz długie, smukłe szczecinki nasadowe na krawędzi zewnętrznej. Odnóża piątej pary są nieoddzielone sklerytem interkoksalnym, umieszczone brzuszno-bocznie, pozbawione ornamentacji, zbudowane z koksobazy z długą, jednopierzastą szczecinką nasadową zewnętrzną oraz jednoczłonowego egzopoditu, który ma smukły kolce przedwierzchołkowy na krawędzi wewnętrznej oraz smukłą szczecinkę wierzchołkową. Szósta para odnóży jest przekształcona w małe płytki, z dwoma drobnymi kolcami oraz krótką, gładką szczecinką umiejscowioną zewnętrznie.
Odwłok (urosoma) samicy zawiera zbiorniki nasienne, które tworzą T-kształtną strukturę widoczną od spodu, łącząc się z przewodem kopulacyjnym. Długie i wąskie kanaliki łączą te zbiorniki z parą owiporów, które są umiejscowione bocznie i przykryte odnóżami szóstej pary. Duże worki jajowe są przymocowane do tych owiporów. Segment analny, widoczny z boku, ma pięciokątny kształt, z wypukłym i szerokim wieczkiem analnym, które jest przerywane szeregiem kolców na krawędzi tylnej, z parą porów brzusznych oraz parą dużych narządów zmysłowych na grzbiecie. Furka ma stożkowate widełki, które są 1,8 razy dłuższe niż szersze, rozstawione w odległości większej od ich szerokości. W skład ich chetotaksji wchodzi jedna długa i smukła, dwupierzasta szczecinka grzbietowa, nieco mocniejsza dwupierzasta szczecinka boczna oraz cztery szczecinki wierzchołkowe, z których najbardziej zewnętrzna jest smukła, dwupierzasta i lekko przesunięta bocznie.
Rozprzestrzenienie
Gatunek ten jest znany jedynie z lokalizacji typowej w Australii.
Przypisy