Abri Pataud

Abri Pataud to górnopaleolityczne miejsce archeologiczne, które znajduje się w nawisie skalnym w południowo-zachodniej Francji, w dolinie Vézère, w pobliżu miejscowości Les Eyzies-de-Tayac, znanej jako „stolica francuskiej prahistorii”. Pierwsze badania archeologiczne były prowadzone w latach 1953-64 przez amerykańskiego prehistoryka Hallama L. Moviusa. Na tym terenie wciąż prowadzone są prace badawcze, a stanowisko jest obecnie otwarte dla zwiedzających. Od 25 czerwca 1930 roku posiada status monument historique w kategorii classé (zabytek o znaczeniu krajowym).

Stratygrafia

Odsłonięta sekwencja stratygraficzna pod nawisem składa się z 14 warstw, w tym 9 warstw kultury oryniackiej:

warstwy 14-12 – wczesny oryniak, datowane od 34 250 do 32 900 BP
warstwy 10-6 – środkowy i późny oryniak, datowane od 32 000 do 28 510 BP

Seria warstw graweckich obejmuje 4 jednostki stratygraficzne:

warstwa 5 – wczesna faza zachodnioeuropejskiego grawetienu, datowana od 28 400 do 26 330 BP
warstwa 4 – późny grawetien z rylcami typu Noailles, datowana od 26 300 do 26 100 BP
warstwa 3 – późny grawetien (VI) typu Laugerie-Haute, datowana na 23 180 do 23 010 BP
warstwa 2 – późny grawetien z narzędziami podobnymi do kultury protomagdaleńskiej, znanej spod nawisu Laugerie-Haute, datowana od 22 000 do 21 980 BP.

Inwentarz

Bogaty inwentarz, szczególnie w warstwach graweckich, sugeruje liczne powroty łowców paleolitycznych. Na przykład z warstwy 5 pochodzi 8000 kamiennych narzędzi retuszowanych oraz 82 wyroby z kości i rogu. Wśród znalezisk kostnych dominują szczątki reniferów, które stanowią ponad 90% wszystkich pozostałości we wszystkich odsłoniętych poziomach stratygraficznych.

W warstwie 3 odkryto tzw. Wenus z Abri Pataud, przedstawiającą postać kobiety o wysokości 58 mm, wyrytą w małym bloku skały o wymiarach 9,4 x 14 cm.