Abraracourcix
Abraracourcix to wymarły rodzaj pluskwiaków należący do podrzędu fulgorokształtnych oraz rodziny Ricaniidae. Żył on w eocenie na obszarze obecnej Francji.
Taksonomia
Rodzaj oraz gatunek zostały opisane w 2011 roku przez Adama Stroińskiego i Jacka Szwedo z Muzeum i Instytutu Zoologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Opis ten został dokonany na podstawie inkluzji jednego okazu w bursztynie z Oise, który znaleziono w gminie Le Quesnoy w departamencie Oise we Francji. Holotyp został przechowany na Wydziale Entomologii Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu. Skamieniałość ta datowana jest na wczesny eocen.
Nazwa rodzajowa Abraracourcix pochodzi od francuskiego imienia Asparanoiks, wodza wioski Galów z serii komiksów o Asteriksie. Epitet gatunkowy curvivenatus odnosi się do licznych, falistych żyłek na przednim skrzydle owada.
Morfologia
Owad ten osiągał długość około 9,2 mm oraz szerokość około 3,9 mm. Przedplecze miało przednią krawędź łukowatą, podczas gdy tylna krawędź była wklęsła pośrodku. Na przedpleczu znajdowało się wyraźne żeberko środkowe, a wciski po bokach były słabo widoczne. Wydłużone śródplecze, znacznie dłuższe niż środek przedplecza, miało żeberko środkowe sięgające tarczki, które łączyło się z żeberkami bocznymi niemal do tylnej krawędzi, brakuje mu żeberek przednio-bocznych. Przednie skrzydło (tegmina) było około 2,35 raza dłuższe niż szerokie, z łukowatą krawędzią wierzchołkową oraz zaokrąglonymi kątami szczytowym i klawalnym. Jego użyłkowanie cechowało się licznymi falistymi żyłkami podłużnymi. Gęsta sieć pojedynczych, prostych żyłek poprzecznych dzieli komórkę kostalną na wiele niemal kwadratowych mniejszych komórek. Komórka bazalna była dłuższa niż szersza. Żyłka subkostalna i radialna miały krótki wspólny trzon (Sc+R), a ich odgałęzienia zajmowały aż ¾ wierzchołkowej krawędzi skrzydła. Trzon żyłki medialnej (M) rozwidlał się za pierwszym rozwidleniem żyłki kubitalnej przedniej (CuA) na gałąź M1+2 oraz gałąź M3+4, która to rozwidlała się na M3 i M4, dając później więcej odgałęzień niż gałąź Sc+RA. Międzykrywka była pozbawiona żyłek poprzecznych, a jej wierzchołek wyraźnie przekraczał ¾ długości przedniego skrzydła. Rozgałęzienie żyłki posterokubitalnej (Pcu) i pierwszej żyłki analnej (A1) miało miejsce w mniej więcej połowie długości międzykrywki. Długość komórek apikalnych była wyraźnie większa niż długość komórek preapikalnych.
Paleoekologia
Abraracourcix zasiedlał lasy Basenu Paryskiego. Żywica, w której został zatopiony, została wytworzona przez drzewa okrytonasienne z rodziny brezylkowatych. Chociaż w tych lasach dominowało Aulacoxylon sparnacense, badania mikroskopowe wskazują, że źródłem żywicy były drzewa z rodzaju Daniellia, natomiast analiza molekularna chemiczna sugeruje przedstawicieli rodzaju Hymenaea. W skład bogatej fauny tych lasów wchodziły prakopytne, nieparzystokopytne oraz niewielkie naczelne z rodzaju Teilhardina, jak również ponad 300 opisanych dotąd gatunków stawonogów. Z tej samej lokalizacji co Abraracourcix pochodzą skamieniałości m.in. pająków z rodzajów: Cenotextricella, Quamtana i Selenops, ważek z grupy Eurypalpida, pluskwiaków z rodzajów: Clodionus, Eopiesma, Isaraselis, Lukotekia, Mnaomaia, Oisedicus, Ordralfabetix i Stalisyne, wciornastków z rodzaju Uzelothrips, psotników z rodzajów Amphientomum, Archipsocus, Embidopsocus, Eoempheria, Eolachesilla, Eomanicapsocus, Eoprotroctopsocus, Eorhyopsocus, Psyllipsocus, Tapinella, Thylacella, termitów z rodzajów Electrotermes i Mastotermes, modliszek z rodzin Chaeteessidae i Mantoididae, skorków z rodzaju Chelisoficula, prostoskrzydłych z rodzaju Guntheridactylus, straszyków z rodzaju Gallophasma, chrząszczy z rodzajów: Bertinotus, Boleopsis, Colotes, Corticaria, Cupes, Cyphon, Eopeplus, Micromalthus, Nephus, Oisegenius, Oisenodes, Palaeoestes, Palaeotanaos, Pastillocenicus, Rhyzobius, Scirtes, Smicrips, wielkoskrzydłych z rodzaju Eosialis, sieciarek z rodzajów: Coniopteryx, Oisea, Paleosisyra i Parasemidalis, błonkówek z rodzajów: Eopison, Paleoscleroderma, Pison, Platythyrea, Pristocera oraz muchówek z rodzajów: Ablabesmyia, Brundiniella, Chaetocladius, Chasmatonotoides, Coelotanypus, Corynoneura, Electroxylomyia, Endochironomus, Eoatrichops, Lappodiamesa, Lestremia, Microphorites, Megacentron, Microtendipes, Monodiamesa, Neurolyga, Nilotanypus, Pagastia, Paratendipes, Palaeognoriste, Plecia, Ploegia, Proacoenonia, Procladius, Prolipiniella, Pseudochasmatonotus, Rheosmittia i Tokunagaia.