Abram Rafaiłowicz Goc (ros. Абра́м Рафаи́лович Гоц, urodzony w 1882 roku w Moskwie, zmarł 4 sierpnia 1940 roku w Niżnym Ingaszu, w Kraju Krasnojarskim) był jednym z liderów partii eserowskiej.
Życiorys
Goc pochodził z żydowskiej rodziny kupieckiej. Ukończył realną szkołę w Moskwie, w 1896 roku przystąpił do ruchu rewolucyjnego, a w 1900 roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Berlińskiego. W 1906 roku dołączył do Organizacji Bojowej Partii Socjalistów-Rewolucjonistów. W 1907 roku został skazany na 8 lat katorgi za przygotowywanie zamachu na pułkownika Rimana. Po rewolucji lutowej aktywnie działał w organizacji eserowskiej w Irkucku. 19 marca 1917 roku powrócił do Piotrogrodu, gdzie 14 kwietnia tego samego roku został członkiem Komitetu Wykonawczego Rady Piotrogrodzkiej, kierując frakcją eserowców. Był delegatem na III i IV Zjazd Partii Socjalistów-Rewolucjonistów oraz członkiem Komitetu Centralnego tej partii i Prezydium WCIK.
Goc sprzeciwiał się bolszewikom i po rewolucji październikowej utworzył Komitet Ocalenia Ojczyzny i Rewolucji, w którym objął przywództwo. Następnie formował grupy zbrojne i przemycał je na „Front Wołżański”. Po upadku Komucza udał się do Penzy, a następnie do Odessy. W Południoworosyjskim Biurze KC Partii Socjalistów-Rewolucjonistów zajął się walką na dwa fronty – przeciwko bolszewikom oraz ruchowi białych.
W 1920 roku został aresztowany, a w 1922 roku skazany na karę śmierci, która w 1924 roku została zamieniona na 5 lat więzienia. Później był wielokrotnie represjonowany pod zarzutem działalności antyradzieckiej. Ostatecznie, 20 czerwca 1939 roku, Wojskowe Kolegium Sądu Najwyższego ZSRR skazało go na 25 lat pozbawienia wolności, a Goc zmarł w łagrze w Kraju Krasnojarskim.
Bibliografia
Гоц, Абрам Рафаилович. ХРОНОС: ВСЕМИРНАЯ ИСТОРИЯ В ИНТЕРНЕТЕ. [dostęp 2016-09-21]. (ros.).