Abram Dragomirow

Abram Michajłowicz Dragomirow

Abram Michajłowicz Dragomirow, po rosyjsku Абрам Михайлович Драгомиров (urodzony 9/21 kwietnia 1868 roku w Czernichowie, zmarł 9 grudnia 1955 roku w Gagny we Francji) był rosyjskim wojskowym, pełniącym funkcję generała kawalerii. Po II wojnie światowej zaangażował się w działalność wojskową na uchodźstwie, będąc oficerem rezerwy Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji.

Życiorys

W 1887 roku ukończył Korpus Paziów. Swoją karierę wojskową rozpoczął w Siemionowskim Pułku Lejbgwardii. W 1893 roku ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego, a następnie został starszym adiutantem w sztabie 2 Kaukaskiej Dywizji Kawalerii. Od 4 sierpnia 1895 roku pełnił funkcję oberoficera do specjalnych poruczeń przy dowódcy wojsk Kaukaskiego Okręgu Wojskowego, a od 21 stycznia 1898 roku był związany ze sztabem XXI Korpusu Armijnego. 6 grudnia tego samego roku objął stanowisko sztabsoficera do specjalnych poruczeń przy sztabie XIX Korpusu Armijnego. 9 grudnia 1902 roku został szefem sztabu 7 Dywizji Kawalerii, a 24 lutego 1903 roku objął tę samą funkcję w 10 Dywizji Kawalerii. Od 23 lutego 1910 roku dowodził 9 Kijowskim Pułkiem Kawalerii. 24 maja 1912 roku, w stopniu generała majora, został szefem sztabu garnizonu twierdzy w Kownie. 7 sierpnia tego roku objął dowództwo 2 brygady 9 Dywizji Kawalerii, a 27 listopada 1912 roku – 2 Samodzielnej Brygady Kawalerii.

Dragomirow brał udział w I wojnie światowej, awansując 16 sierpnia 1914 roku na generała lejtnanta. Od grudnia 1914 roku dowodził 16 Dywizją Kawalerii, która powstała z 2 samodzielnej brygady kawalerii. 6 kwietnia 1915 roku przejął dowodzenie IX Korpusem Kawalerii, a w 1916 roku awansował na generała kawalerii. 14 sierpnia tegoż roku został dowódcą 5 Armii, a od kwietnia 1917 roku dowodził frontem północnym. 1 czerwca 1917 roku został przeniesiony do rezerwy. W trakcie wojny odznaczono go Orderem Św. Jerzego 3 i 4 klasy.

Pod koniec 1917 roku Dragomirow przybył nad Don, gdzie wspierał generała M. W. Aleksiejewa w formowaniu kozackich oddziałów wojskowych białych. Od 20 sierpnia 1920 roku pełnił rolę zastępcy generała M. W. Aleksiejewa. Po jego śmierci 26 września tego roku, Dragomirow został przedstawicielem przy głównodowodzącym wojskami białymi, generale Antonie I. Denikinie. Od czerwca 1919 roku pełnił funkcję gubernatora wojskowego Charkowa, zdobytego przez białych w tym czasie. Od września 1919 roku dowodził wojskami w regionie kijowskim. 2 stycznia 1920 roku przeszedł w dyspozycję generała A. I. Denikina. W marcu tego roku został przewodniczącym rady wojennej, która miała na celu wybór nowego głównodowodzącego wojskami białymi. 4 września stanął na czele kapituły Orderu Św. Mikołaja Cudotwórcy, a następnie został zastępcą przewodniczącego komisji zajmującej się ewakuacją wojsk z Noworosyjska, po czym sam ewakuował się do Konstantynopola.

Po wojnie Dragomirow osiedlił się w Serbii, a w 1931 roku przeniósł się do Francji. W 1934 roku powrócił do Serbii, a później przyjechał do Austrii, gdzie aktywnie działał w Rosyjskim Związku Ogólnowojskowym (ROWS). W latach 1924–1939 pełnił funkcję generała do specjalnych poruczeń przy przewodniczącym ROWS. Od czerwca 1931 do sierpnia 1934 roku przewodniczył Stowarzyszeniu Oficerów Sztabu Generalnego przy I oddziale ROWS. W okresie II wojny światowej współpracował z Niemcami i wspierał rosyjski ruch wyzwoleńczy generała Andrieja A. Własowa. Na początku 1945 roku znalazł się w rezerwie oficerskiej Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. Po zakończeniu wojny osiedlił się we Francji, gdzie zmarł 9 grudnia 1955 roku.