Abrahimowiczowie – polska rodzina szlachecka
Abrahimowiczowie herbu własnego to polska rodzina szlachecka, która ma swoje korzenie wśród Tatarów. Jest to gałąź rodu Bachtjarowiczów.
Protoplastą rodziny był Abrahim Bachtjarowicz, znany jako Ślepy, który był właścicielem Dzikowszczyzny od 1523 roku oraz części dóbr na Wace i Prudzianach. W 1562 roku uzyskał w zastaw od swojego zięcia, Hussejna Szyryńskiego, część dóbr Kroszyna. Abrahim miał czterech synów: Assana, Tahira, Sabatala i Selimbeka. Trzej pierwsi sprzedali swoje udziały na Wace około 1591 roku, natomiast Selimbek, który był właścicielem części Prudzian, miał syna o imieniu Abraham.
Synowie Abrahama, syna Selimbeka, to: Mortuza, który w 1648 roku pełnił funkcję chorążego w chorągwi księcia Słuckiego; Janusz, wzmiankowany w 1666 roku; oraz Aleksander, który ze swoją żoną Fatmą Adamowiczówną miał dwóch synów: Mortuzę i Bohdana, którzy byli wzmiankowani w 1681 roku, oraz Eliasza, towarzysza chorągi lekkiej wojska litewskiego.
Eliasz, syn Abrahama, ożenił się z Fatmą Izmaelówną Talkowską. W 1646 roku nabył z żoną część dóbr Dowbuciszek. Przypuszcza się, że ich synem był Hamzia, który wziął ślub z Zofią Skurmuntówną. W 1681 roku Zofia i Hamzia Abrahimowiczowie sprzedali swoje grunty na Poniziu.
Maciej, chorąży pułku nadwornego tatarskiego, w 1744 roku otrzymał od króla Augusta III w dożywocie kilka włók gruntu we wsi Szypowice. Jego bratem był Szahun (Szachan), rotmistrz pułku nadwornego tatarskiego, który ożenił się z Joanną z Łowczyńskich. W latach 1744 i 1750 roku otrzymał kilkanaście włók gruntu z ekonomii kobryńskiej.
Synami Macieja byli: Józef i Samuel, którzy byli towarzyszami w pułku 5 straży przedniej wojsk litewskich w latach 1773–1789, oraz Aleksander, adiutant w tym pułku w 1792 roku.
Szahun i jego żona Joanna z Łowczyńskich mieli synów: Aleksandra, porucznika wzmiankowanego w 1759 roku; Michała, porucznika również wzmiankowanego w 1759 roku; oraz Macieja, rotmistrza lekkiej kawalerii w wojsku litewskim w latach 1777–1785.
Adam Boniecki, a za nim Seweryn Uruski, zaliczyli do tej rodziny Obdułę Abrahimowicza, Tatara wzmiankowanego w 1542 roku. Stanisław Dziadulewicz uznał to za błąd, twierdząc, że Obduł pochodził z rodu Juszeńskich, był synem Abrahama Tymirczyca, chorążego juszeńskiego, a w aktach figuruje jako Abrahimowicz, podobnie jak jego braci: Osman, Redzip i Alejko.
Przypisy
Bibliografia
- Boniecki A., Herbarz polski, t. 1, Warszawa 1899, s. 18.
- Dziadulewicz S., Herbarz rodzin tatarskich, Wilno 1929, s. 5-6.
- Uruski S., Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, t. 1, Warszawa 1904, s. 3.