Abrahamici – Izraelici w Czechach
Abrahamici, znani również jako izraelici, to wspólnota religijna, która powstała w Czechach, w rejonie Pardubic, około połowy XVIII wieku.
Członkowie tej grupy wywodzili się z chłopskich środowisk, zarówno chrześcijańskich (zarówno katolików, jak i protestantów), jak i żydowskich. Ich powstanie było częściowo inspirowane ideami reformatorskimi, w tym m.in. husyckimi. Nazywano ich abrahamitami, ponieważ twierdzili, że są wyznawcami religii głoszonej przez Abrahama przed wprowadzeniem nakazu obrzezania.
Abrahamici wierzyli w Boga, w nieśmiertelność duszy oraz w to, że dobre uczynki będą nagradzane, a złe potępiane w przyszłym życiu. Odrzucali jednak część tekstów biblijnych, w tym Prawo Mojżeszowe oraz koncepcję grzechu pierworodnego. Ich chrzest, który stosowali zamiast obrzezania, różnił się od chrześcijańskiego sakramentu chrztu. Dodatkowo, odrzucali naukę o Trójcy Świętej, a tym samym także boskość Jezusa.
W wyniku oskarżeń, w tym dotyczących moralności, abrahamici zostali skazani na wygnanie po odmowie dostosowania się do warunków edyktu tolerancyjnego Józefa II, który zmuszał ich do przyłączenia się do jednego z oficjalnych wyznań. W 1782 roku ostatnia setka rodzin osiedliła się w Siedmiogrodzie. Tam, po krótkim czasie, albo wymarli, albo się zasymilowali.