Abraham z Kaszkaru
Abraham z Kaszkaru, znany jako Wielki (urodzony około 492 lub 503 roku w Kaszkarze w Persji, zmarł 8 stycznia 588) – to syryjski mnich, autor licznych reguł zakonnych oraz założyciel i opat Wielkiego Klasztoru. Jest on postrzegany jako twórca monastycyzmu typowo nestoriańskiego.
Żywot
Wśród pierwszych chrześcijan syryjskich oraz w Mezopotamii życie zakonne cieszyło się dużą popularnością. Wszyscy mnisi i mniszki prowadzili nomadyczny tryb życia, szczególnie w Al-Hira, gdzie klasztor został założony przez Mar Awgina około 350 roku. Abraham prowadził działalność misyjną wśród Arabów, a także mieszkał wśród mnichów egipskich w Sketis. Następnie studiował teologię w Nisibis w Syrii oraz w Izla-Gebirges. Z tego miejsca udał się w okolice góry Izla, znajdującej się nad Nisbis, nieopodal Edessy (dzisiejsza Şanlıurfa), gdzie założył klasztor o surowych zasadach i w 571 roku opracował dla niego własną regułę. Był to pierwszy cenobityk w tym rejonie. Trzeci opat klasztoru, Babaj Wielki, był jego uczniem.
Kult
Abraham uznawany jest za świętego oraz doktora przez Asyryjski Kościół Wschodu. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w szósty piątek po Epifanii.
Bibliografia
- Wincenty Myszor, Abraham z Kaszkar [w:] César Vidal Manzanares, Pisarze wczesnochrześcijańscy I-VII w. Mały słownik, wyd. Verbinum, Warszawa 2001.
- Abraham on Kaschkar. bautz.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-06)]. na Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL) (niem.)
